Oταν διαλύεται ένας γάμος

Ηπανδημία, τα παρατεταμένα lockdowns, το άγχος και η κούραση είχαν αντίκτυπο στα ζευγάρια όλου του κόσμου. Είτε η περιουσία τους είναι 124 δισ. δολάρια, είτε 1.500 ευρώ, είτε έχουν δεκάδες σπίτια ανά τον κόσμο, είτε μια μονοκατοικία στην Πεύκη, είτε ένα δυάρι στην Κυψέλη. Αυτό εννοούσαν κάποιοι αναλυτές όταν έλεγαν στην αρχή της υγειονομικής κρίσης ότι ο κορωνοϊός διατρέχει κοινωνικές τάξεις, πλούτο και χώρα καταγωγής. Κάπου εδώ όμως τελειώνουν οι ομοιότητες μεταξύ του ζεύγους Γκέιτς και ενός γάμου που διαλύεται σε μια αθηναϊκή γειτονιά.

Σε όλους τους χωρισμούς υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Τα ζευγάρια περνούν μια περίοδο πένθους, τα παιδιά μελαγχολούν γιατί έχασαν την επίφαση της οικογενειακής ασφάλειας, οι φίλοι ενίοτε χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα. Και τα παιδιά του Μπιλ και της Μελίντα Γκέιτς ζήτησαν να γίνει σεβαστή η ιδιωτική τους ζωή σε μια δύσκολη περίοδο και να μην αρχίσουν τα διεθνή ΜΜΕ τη σεναριολογία για τα αίτια του διαζυγίου. Μόνο που όταν διαλύεται ένας γάμος σαν αυτόν του ζεύγους Γκέιτς, εκείνοι που αγωνιούν για το μέλλον δεν είναι μόνο οι ίδιοι, τα παιδιά και οι φίλοι τους. Είναι εκατομμύρια άνθρωποι που εξαρτώνται από το φιλανθρωπικό τους έργο, εργαζόμενοι του ιδρύματος, επιστήμονες που έχουν ευεργετηθεί από την οικονομική τους συνδρομή στην τεχνολογία και στην έρευνα, πολίτες της υφηλίου που εμβολιάστηκαν κατά της πολιομυελίτιδας στην Αφρική ή κατά του κορωνοϊού. Υπενθυμίζεται ότι το ίδρυμα Γκέιτς συνεισέφερε 1,75 δισ. δολάρια για την ανάπτυξη τεστ, θεραπείας και εμβολίου κατά της COVID-19.

Αυτό είναι το πρόβλημα της φιλανθρωπίας, όταν άνθρωποι καλούνται να υποκαταστήσουν κρατικές δομές, ειδικά σε τόσο κρίσιμους τομείς όπως η δημόσια υγεία και η ιατρική έρευνα. Μπορεί οι προθέσεις να είναι αγαθές, αλλά δεν μπορεί να καρδιοχτυπά ένας ολόκληρος πλανήτης όταν τσακώνεται ένα ανδρόγυνο – έστω δισεκατομμυριούχων. Δεν είναι δυνατόν η εξάλειψη επιδημιών στην Αφρική ή αλλού να εξαρτάται από την έκβαση συζυγικών καβγάδων.

Παρά τις διαβεβαιώσεις αμφοτέρων ότι το ίδρυμα θα συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο του, η Ιστορία δείχνει ότι το μοντέλο αυτό είναι στρεβλό. Ούτε τα κράτη ούτε οι διεθνείς οργανισμοί μπορούν να εκχωρούν τόσο σοβαρές λειτουργίες τους σε ιδιωτικούς φορείς. Δυστυχώς, οι άνθρωποι, ζάπλουτοι ή απλώς ευκατάστατοι, γενναιόδωροι και συχνά υστερόβουλοι, που επιλέγουν τη φιλανθρωπία για φορολογικούς λόγους π.χ., παραμένουν πάνω από όλα τρωτοί και μικροπρεπείς.