Ποδέμος και χειρότερα

Κουράστηκε ο άνθρωπος, βαρέθηκε, λογικό είναι. Τόσα χρόνια πάλεψε για να διορθώσει τον κόσμο. Και κόμμα έκανε, και με τον Τσίπρα μίλησε, και βίλα με πισίνα έφτιαξε, και χώρισε. Τι άλλο να κάνει πια. Ομως, «Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ», που έγραψε κι ο Γκάτσος. Θυμάστε εκείνες τις ημέρες του 2015 που ο λίβας της ελπίδας σάρωνε τον ευρωπαϊκό Νότο; Πώς θα άλλαζαν την Ευρώπη εκ βαθέων, πώς η Αριστερά θα ανέβαζε τον άνθρωπο επί σκηνής; Ιδε ο άνθρωπος, μας έλεγαν και μας έδειχναν τον Καμμένο. Ηταν οι ωραίες εκείνες ημέρες που ο Τσίπρας προλόγιζε το βιβλίο του Ιγκλέσιας για να του εξηγήσει πως δεν φθάνει να κερδίσεις τις εκλογές. Πρέπει να καταλάβεις και την εξουσία. Στο μέσο της διαδρομής από τις εκλογές στην εξουσία πεταγόταν και ένας Βαρουφάκης σαν τον φασουλή. Μόλις έξι χρόνια έχουν περάσει από τότε, ο Τσίπρας προσπαθεί να καταλάβει ακόμη τι του συμβαίνει, ο Ιγκλέσιας αποχωρεί από την πολιτική και η Ευρώπη σέρνεται κάπου ανάμεσα στην Ούρσουλα και στον Μισέλ. Και το 2015 μοιάζει μακρινό, σαν να μην το ζήσαμε ποτέ. Από όλη αυτή τη φασαρία, τους ξεσηκωμούς και τις ελπίδες έμεινε μόνο η πίκρα του Ιγκλέσιας, που γύρισε την πλάτη στο κοινό του, απογοητευμένος επειδή δεν τον καταλαβαίνει. Η πίκρα του Ιγκλέσιας και το πείσμα του Τσίπρα, που υπερασπίζεται τον Κουφοντίνα και υπονομεύει το εμβολιαστικό πρόγραμμα. Δυο κακομαθημένοι ημιπιτσιρικάδες που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, όμως ο κόσμος δεν ήθελε να αλλάξει. Γιατί ο κόσμος είναι κακός και άδικος, σαν τον καπιταλισμό.

Από όλη αυτή την ιστορία δεν έμεινε παρά η κακόγουστη ελαφρότητα μιας κωμωδίας που ήθελε να γίνει τραγωδία αλλά απέτυχε. Αφησε, βέβαια, πίσω της ζημιές, σαν τα σκουπίδια των κορωνοπάρτι στις πλατείες. Και δεν μιλάω μόνο για τα δικά μας τραύματα. Οσο μας ενδιαφέρουν αυτά, από τις κλειστές τράπεζες έως την κατάργηση των συνόρων, άλλο τόσο μας ενδιαφέρει και το γεγονός ότι όλη αυτή η αριστερή επιθεώρηση που έστησαν διάφοροι δευτεροκλασάτοι στέρησε από την Ευρώπη τη δυνατότητα μιας θεραπευτικής αγωγής που της είναι απαραίτητη για την επιβίωσή της. Ναι, η Ευρώπη χρειάζεται τον ευρωσκεπτικισμό για να μπορέσει να συνεχίσει να είναι Ευρώπη και όχι ένα ακέφαλο σώμα που έχει μπερδέψει την πολιτική με τη γραφειοκρατία. Οι Ιγκλέσιας και οι Τσίπρες υποσχέθηκαν ότι θα εμβολιάσουν την Ευρώπη με πολιτική, όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να ξεστοκάρουν τον τυχοδιωκτισμό τους.

Ανήκουν στο παρελθόν. Ο Ιγκλέσιας το κατάλαβε, ο Τσίπρας, όπως συνηθίζει, δεν το καταλαβαίνει. Είναι θέμα χαρακτήρα, παιδείας, διανοητικού επιπέδου; Δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία, αντιθέτως, έχει με ποιον τρόπο οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης θα απαλλαγούν από την πατίνα του εφησυχασμού που γέννησε τον Ιγκλέσιας και τον Τσίπρα.