Φορολογικά και εργασιακά μέτρα που πλήττουν την ελευθερία των πολιτών

Ο μέσος πολίτης της Δύσης βλέπει με τρόμο το σύστημα «κοινωνικής βαθμολόγησης» στη Λ.Δ. της Κίνας, το οποίο καταγράφει μέσω καμερών, συστημάτων παρακολούθησης συναλλαγών κ.ά. τη συμπεριφορά των πολιτών και υπολογίζει σε πραγματικό χρόνο το λεγόμενο «social score». Από αυτό εξαρτάται η δυνατότητα ενός Κινέζου πολίτη να ταξιδέψει, να πάρει δάνειο ή πιστωτική κάρτα, να κάνει κράτηση σε ένα ξενοδοχείο κ.λπ. Ακόμη και ο δυστοπικός Οργουελ θα έφριττε εάν συνειδητοποιούσε τον βαθμό στον οποίο ήταν προφητικός όταν έγραψε το «1984». Η Ρωσία, μία ακόμη χώρα με προβληματικές επιδόσεις στους τομείς της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων –πρόσφατα δηλητηρίασαν τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, η ζωή του οποίου σώθηκε χάρη στην παρέμβαση της Γερμανίας–, έχει εδώ και καιρό εγκαταστήσει ένα παρόμοιο σύστημα με το οποίο παρακολουθεί σε πραγματικό χρόνο τις φορολογικές συναλλαγές. Οι συγκεκριμένες πρακτικές, που πλήττουν την ιδιωτικότητα των πολιτών, ακόμη και την ελευθερία τους, θα ήταν απλώς δυσάρεστες εάν δεν χτυπούσαν και την πόρτα του δυτικού κόσμου. Στη χώρα μας δεν υφίσταται πλέον στην πράξη τραπεζικό απόρρητο, ενώ παρά την αποτυχημένη προσπάθεια επιβολής ακόμη μεγαλύτερων περιορισμών στις συναλλαγές με μετρητά, στους οποίους εναντιώθηκε η πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών με αποτέλεσμα να υπαναχωρήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η δική μας Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων ακολουθεί το παράδειγμα της Ρωσίας στα συστήματα παρακολούθησης συναλλαγών. Σε μια περίοδο κατά την οποία οι εταιρείες έχουν γονατίσει εξαιτίας της πανδημίας, η Αρχή προχωρεί στη διασύνδεση σε πραγματικό χρόνο των ταμειακών μηχανών και των φορολογικών μηχανισμών καθώς και των βάσεων δεδομένων του εμπορικού λογισμικού των εταιρειών με το Taxis. Πέρα από το σημαντικό κόστος αυτής της διαδικασίας, αφού τη σχετική υποχρέωση εκμεταλλεύονται κερδοσκοπικά οι εταιρείες λογισμικού και οι πωλητές του απαραίτητου hardware, κανείς δεν έχει απαντήσει πειστικά για την αναγκαιότητα αυτών των μέτρων σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό, ούτε έχει προηγηθεί –όπως στην περίπτωση των Cash Payment Limits στην Ευρώπη– κάποιας μορφής διαβούλευση.

Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και στη σχεδιαζόμενη ηλεκτρονική κάρτα εργασίας, μέσω της οποίας η ελληνική Δημόσια Διοίκηση θα παρεμβάλλεται σαν χωροφύλακας μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου, τις κινήσεις του οποίου θα γνωρίζει με ακρίβεια δευτερολέπτου. Το καίριο ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσον σε μια δημοκρατική και ελεύθερη χώρα νοείται να εφαρμόζονται τέτοια αμφιβόλου αποτελεσματικότητας μέτρα, τα οποία επιβαρύνουν άσκοπα τις εταιρείες και, κυρίως, περιορίζουν σημαντικά την ελευθερία και την ιδιωτικότητα των πολιτών, δίνοντας στις Αρχές ανεμπόδιστη και ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε ιδιαίτερα ευαίσθητα δεδομένα. Εάν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη ότι, σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια, η διαφθορά στο ελληνικό Δημόσιο παραμένει σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, αλλά και το γεγονός ότι η μεγαλύτερη και χειρότερη ιστορικά διαρροή ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων προήλθε από τη ΓΓΠΣ, δηλαδή τη σημερινή ΑΑΔΕ, τότε εύλογα ανησυχεί για τις πιθανές παρενέργειες αυτών των μέτρων.

Παραχωρούν στις Αρχές ανεμπόδιστη και ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε ιδιαίτερα ευαίσθητα δεδομένα.