Περί «επεμβάσεων» και αρχαίων ελληνικών

Κύριε διευθυντά

Σε πρωινή εκπομπή (3/6/2021) μεγάλης ακροαματικότητας, σε συζήτηση του δημοφιλούς και επιτυχημένου παρουσιαστή της με εν ενεργεία υπουργό, έγιναν αναφορές στις «επεμβάσεις» ολιγάριθμων συνδικαλιστών ναυτεργατικού σωματείου, που εμπόδιζαν στο λιμάνι του Πειραιά την επιβίβαση ταξιδιωτών σε αναχωρούντα πλοία, με συνέπεια ουρές και ταλαιπωρία.

Αμφότεροι οι ομιλητές –όπως σχεδόν όλοι σε ανάλογες αναφορές– ξεκινούσαν με τη φράση: «Ολοι οι πολίτες/εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα της απεργίας, διαμαρτυρίας, διαδηλώσεως, κ.τ.τ.» ή άλλη ανάλογη. Η ημιτελής αυτή δήλωση παραπλανά απληροφόρητους ή/και πρόθυμους και ευεπίφορους ακροατές, συζητητές και σχολιαστές σε (ηθελημένη;) παρερμηνεία των σχετικών διατάξεων. Οχι μόνο τα μνημονευθέντα, αλλά ΟΛΑ τα ατομικά δικαιώματα έχουν θεσπισθεί, υφίστανται και λειτουργούν στα πλαίσια και εντός των ορίων που τίθενται από το Σύνταγμα (Σ) και τους νόμους της πολιτείας. Συναφώς το άρθρο 25.3 του Σ ορίζει: «Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος απαγορεύεται».

Στην πρωινή περίπτωση –όπως και σε πλείστες άλλες– δεν πρόκειται καν περί αυτού. Η παρεμπόδιση των επιβατών στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας –και οπουδήποτε αλλού– δεν αποτελεί μορφή νόμιμου ή μη απεργιακού αγώνα, αλλά την ευθεία ποινική παράβαση της «Παρακώλυσης συγκοινωνιών», που προβλέπεται και τιμωρείται από τον νόμο (άρθρο 292 Ποιν. Κώδ.). Οι ενέργειες των συνδικαλιστών θα μπορούσαν να θεωρηθούν απλώς «καραγκιοζιλίκια», αν αφορούσαν μόνο τους ιδίους και δεν συνιστούσαν προκλητική καταφρόνηση των νόμιμων δικαιωμάτων των ταλαιπωρηθέντων πολιτών αλλά και του κύρους του αιδημόνως αδρανούντος κράτους. Κάποτε πρέπει να αποβάλουμε υποβόσκοντα παρωχημένα «συμπλέγματα ενοχής», για να δανεισθώ την έκφραση του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου στο (άσχετο με το θέμα μας) σημείωμά του της 3ης Ιουνίου «Γιατί εχθρεύονται τα αρχαία ελληνικά;» στην «Καθημερινή».

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΝΙΦΑΤΣΗΣ