Οπισθοδρομικές κομπανίες...

Υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω –και δεν εννοώ το υπερδιάστημα, αλλά το γύρω μας και το δίπλα μας– που ονειρεύονται τον κόσμο, αν όχι σαν ένα απέραντο μεσαιωνικό Κατάρ, έστω σαν ένα απέραντο μεταμοντέρνο Αμαζον. Στο Κατάρ, προς τέρψη του «πολιτισμένου κόσμου» που οργανώνει εκεί το Μουντιάλ του, οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες δηλαδή, έχουν ελαφρώς περισσότερα δικαιώματα από τους δουλοπάροικους, που το μόνο που μπορούσαν να κάνουν είναι να παραπονιούνται στον ήλιο, γιατί αργεί να βασιλέψει.

Στο Αμαζον, ούτε λόγος, οι εργαζόμενοι έχουν περισσότερα δικαιώματα. Οχι τόσα όμως ώστε να στέκονται εμπόδιο στο όνειρο του μεγάλου αφεντικού, του Τζεφ Μπέζος, να πάει μια βόλτα στο Διάστημα για να γυρίσει, λέει, καλύτερος άνθρωπος. Αν όμως κάνουν την ανόσια σκέψη να ιδρύσουν συνδικάτο, για ν’ αποκτήσουν μια μικρή ασπίδα, έστω τρύπια, θα τον βρουν απέναντί τους. Θα τους διασπάσει, θα τους απειλήσει, θα τους εκβιάσει, στο τέλος η ψηφοφορία τους θα είναι αυτοκαταστροφική: όχι συνδικάτο. Το είδαμε πρόσφατα.

Εντάξει, εμείς εδώ στην Ευρώπη των δικαιωμάτων δεν είμαστε Κατάρ. Ούτε θα γίνουμε. Αλλωστε δεν διοργανώνουμε Μουντιάλ. Κάναμε τους Ολυμπιακούς μας βέβαια, κι ό,τι ήταν να διασπαθιστεί υπέρ πατρίδος, διασπαθίστηκε, κι έπειτα ήρθε η κρίση, τάχα μόνη της, απρόσκλητη και ασυνόδευτη. Το Αμαζον, πάντως, κυκλοφορεί στα όνειρα πολλών. Μια χαρά θα ήταν δίχως αναχρονιστικά συνδικάτα, δίχως αντιμεταρρυθμιστικά οκτάωρα, δίχως αντεθνικά δικαιώματα απεργίας (άρα και δίχως την ηθική απαξία να βαραίνει τους απεργοσπάστες), δίχως Κυριακή αργία (αμάν πια, τώρα θυμήθηκαν όλοι να δηλώσουν εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί). Και φυσικά, δίχως αντιπαραγωγικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ο καθένας μόνος του, έτσι είναι το σωστό, τι δηλαδή, «ανοσία αγέλης» θέλουμε και στα εργοστάσια; Στα υπερσουπερμάρκετ; Στα καναλάδικα; Στις τράπεζες; Στα ιδιωτικά θεραπευτήρια, εκπαιδευτήρια, φροντιστήρια; Αμ έτσι, δεν θα πάμε μπροστά.

Ναι, υπάρχουν εκεί έξω, εδώ γύρω μας δηλαδή, πολλοί που λένε «μεταρρύθμιση» και το μισό τους στόμα στάζει μέλι για τα καλά που θα μας βρουν αν τους ακούσουμε και υπακούσουμε στο παιδονομικό κέλευσμά τους. Και το άλλο στάζει μισό δηλητήριο για τους «αντιμεταρρυθμιστές» αυτού του κόσμου. Που επιμένουν, άκουσον άκουσον, ότι τα συνδικάτα δεν είναι τεμπελχανεία, το απεργιακό δικαίωμα δεν είναι ολοκληρωτισμός και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας δεν είναι βάλτωμα και αναχρονισμός. Μίζερες οπισθοδρομικές κομπανίες...