Αντίδοτα

Είναι αθώο το τένις; Μπορεί να το παρακολουθεί κανείς χωρίς ενοχές; Χωρίς να ανησυχεί ότι προδίδει την τάξη του;

Η συζήτηση για το ταξικό πρόσημο των σπορ θα ήταν κάπως παρωχημένη. Ακόμη και όταν δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ να παίξεις, ακόμη και αν το άθλημα σου είναι εντελώς ξένο, γιατί να νιώσεις ότι πρέπει να φρενάρεις την παρόρμηση να το απολαύσεις ως θεατής;

Διότι, λέει, πρόκειται για χόμπι μεγαλοαστικό. Διότι η ιδιωτική ζωή της αθλήτριας που πρωταγωνιστεί, την κατατάσσει στο στρατόπεδο των ταξικών εχθρών. Διότι ακόμη και το χνουδωτό μπαλάκι μπορεί να είναι φορέας προπαγάνδας.

Αυτή η πρωτοκομμουνιστική φοβία –μην τυχόν ο πλάνος καπιταλισμός καταφέρει να σε τυλίξει προτού τον οσμιστείς, μην τυχόν, όπως λέγανε παλιά στις Νεολαίες, βρεθείς σε κάνα κλαμπ όπου είναι ενεργός ο αμερικανικός πολιτισμικός ιμπεριαλισμός– εκδηλώθηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο ελληνόφωνο Διαδίκτυο με στόχο τη Σάκκαρη.

Επανήλθε καταιγιστικά εκείνο το είδος του μνησίκακου φανατισμού που βασίζεται στην εμμονή ότι όλα είναι σκηνοθετημένα. Οτι, εν προκειμένω, η επιτυχία μιας εικοσιπεντάχρονης αθλήτριας και η παρεπόμενη διασημότητά της δεν μπορεί να οφείλονται μόνο στις δεξιότητές της εντός αγωνιστικών χώρων. Οτι, μάλλον, και το τένις επιστρατεύεται από το «σύστημα» ως όπιο του λαού.

Αυτή η φαντασιόπληκτη μιζέρια –που βλέπει ότι η ζωή είναι πάντα στημένη ή ότι ακόμη και ένα μετεφηβικό ειδύλλιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά δαιμονικό κουκλοθέατρο που το κινούν αθέατοι επικοινωνιολόγοι– μπορεί να είναι αριθμητικά περιθωριακή· αποβαίνει όμως δυσανάλογα μεταδοτική.

Ο φανατικός που κρεμιέται στα κάγκελα των κοινωνικών δικτύων για να διασπείρει τα αιωρούμενα σωματίδια του μίσους του καταφέρνει, ακόμη και αν δεν πείθει, να μολύνει κι εκείνους που εννοούν να τον αναχαιτίσουν. Με τις αντιδράσεις που προκαλεί, καταφέρνει να ενισχύσει την καταστατική πλάνη της υπαρξιακής του μονομέρειας ότι «όλα είναι πολιτικά» – δηλαδή σκάρτα και δηλητηριασμένα με δολιότητα.

Αντίδοτο σε αυτή την πανδημία χολής δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να κάνεις lockdown σε όλες τις πηγές –όλες τις οθόνες– από τις οποίες έρχεται και σε βρίσκει. Ερχεται και σε ψυχαναγκάζει να αναμετρηθείς μαζί της.

Εφήμερη ανοσία προσφέρει μόνο το ίδιο το τένις – σκέτο. Μόνο το παιχνίδι με το γνήσιο δράμα του. Μόνο η εικόνα της Σάκκαρη να σφίγγει τα δόντια, να κοιτάζει προς την κερκίδα, χωρίς να είναι σίγουρο ότι τη βλέπει, και να φωνάζει «λίγη βοήθεια».

Η επιτυχία και η ψηφιακή μιζέρια που προσπάθησε να τη στιγματίσει.

Αντίδοτο στην ψηφιακή ανθρωποφαγία είναι το ίδιο το θύμα του. Τους σακκαροφάγους εξουδετερώνει το ανθρώπινο υπόδειγμα της Μαρίας Σάκκαρη.