Οι αντιφάσεις

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν έστησε προσωποπαγές δίκτυο στο ΠΑΣΟΚ. Τα δίκτυα απαιτούν ο πολιτικός να ακούει την καθαρίστρια με την ίδια προσοχή που συζητεί με την κυρία Μέρκελ και να τηλεφωνεί προσωπικά στον αρμόδιο υπουργό για να πραγματοποιηθεί το αίτημά της. Αντί να διευθετεί αιτήματα, ο κ. Βενιζέλος προτιμάει να διαβάζει έργα του Αυστριακού φιλοσόφου του Δικαίου Χανς Κέλσεν ή του Γερμανού κοινωνιολόγου Μαξ Βέμπερ και έτσι δεν απέκτησε ποτέ πιστή πελατεία. Αντιμετωπίζει με σεβασμό το θρησκευτικό φαινόμενο, αλλά δεν συμπαθεί τους πτωχούς τω πνεύματι, ιδίως αν είναι αρχηγοί κομμάτων. Ειρωνεύεται τις μηχανορραφίες των κομματικών νονών, παρά το γεγονός ότι έχει εκτενή γνώση των παρασκηνίων. Μιλάει πολύ, αλλά κρατάει μυστικά. Ποτέ δεν έχει πει την πραγματική ιστορία για τη «βίλα της Εκάλης», μια πολύκροτη υπόθεση που διαχειρίστηκε το 1994 ως κυβερνητικός εκπρόσωπος. Οταν τον ρωτούν για την αμαρτία στην πολιτική απαντάει με τη σιωπή του επιβάλλοντας στον συνομιλητή του να αλλάξει θέμα. Δεν είναι Βιργίλιος που θα σε πάρει από το χέρι για να σε ξεναγήσει στην Κόλαση. Ποτέ δεν αγάπησε τα «σοσιαλιστικά», και ιδίως τα «λαϊκίστικα» που οπωσδήποτε απέχουν από τα απλά, λαϊκά. Θα ήθελε να μη βρίσκεται «μέσ’ στην πολλή συνάφεια του κόσμου», αλλά η επιθυμία του για «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών» παραμένει αμείωτη. Οσοι θέλουν να απομυθοποιήσουν την παρρησία του τον αποκαλούν «εγκυκλοπαιδιστή», αλλά ο χαρακτηρισμός είναι ελλιπής καθώς δεν αποδίδει τη δεινότητα στη σύνθεση διαφορετικών γνώσεων. Η ικανότητα αυτή τού επιτρέπει να διαμορφώνει επιχειρήματα ιδανικά για να υποστηριχθεί ό,τι δεν αντιβαίνει σε θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, του δικαίου και της ηθικής.