Ενα εικοσιτετράωρο με την τραγουδίστρια Σουσάνα Τρυφιάτη

07.30

Πρώτο χτύπημα. Ακούω βασανιστικά το ξυπνητήρι και με μία κίνηση ματ το βάζω στο snooze.

07.45

Δεύτερο χτύπημα. Κι όμως, δεν είμαι στην πόρτα.

08.00

Τρίτο χτύπημα. Η πόρτα ανοίγει. Περίμενε. Δεν έχω φύγει.

08.10

Πρωινό στο πόδι –ένα εσπρεσάκι με το ζόρι, η καφετιέρα δουλεύει στον αυτόματο– και φύγαμε για δουλειά. «Κλειδιά, κινητό, φορτιστής, μάσκα», τελευταίος έλεγχος πριν κλείσω την πόρτα του σπιτιού και ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ.

08.30

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάει να παίζει ο αγαπημένος μου σταθμός στο ραδιόφωνο. Ακούω τις αγαπημένες μου μουσικές, χαμογελάω, σιγοτραγουδάω, απολαμβάνω τη στιγμή μου. Φτάνω έξω από το γραφείο, παρκάρω. Αυτό ήταν.

09.00

Τηλέφωνα, παραγγελίες τελευταίας στιγμής, φορτώματα εμπορευμάτων, σχέδια για καναπέδες και καρέκλες, κατάλογοι υφασμάτων, τιμολόγια και πολλά άλλα που αποτελούν το μέρος της ημέρας που με βοηθάει να ακολουθήσω τα όνειρά μου. Ευγνώμων.

17.20

Ουφ! Επιτέλους ησυχία. Παρατάω τα πάντα στην άκρη, ανοίγω το ψυγείο μου. Μα τι όμορφη στιγμή είναι αυτή! Επιτέλους φαγητό, το γνωστό σε όλους ταπεράκι της μαμάς. (Αχ μανούλα!)

18.00

Μία ώρα για την απαραίτητη αποφόρτιση και λίγη ξεκούραση. Μια βουτιά στον καναπέ και δυο κουβέντες στο τηλέφωνο με αγαπημένα πρόσωπα με βοηθούν πάντα να θυμάμαι πως η ζωή χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάμε χάνει το νόημά της.

19.00

Τα χαρτιά μου με τους στίχους, αραδιασμένα στον καναπέ. Ναι,

ναι, είναι η ώρα που μελετάω. Ιδανικά με απόλυτη ησυχία για να έχω και την απόλυτη συγκέντρωση. Η μελέτη μου ξεκινάει πρώτα απ’ όλα με την κατανόηση του στίχου ή του ποιήματος. Είτε στα ελληνικά είτε σε άλλη γλώσσα. Σε επόμενο στάδιο μελετώ και το τραγούδι ακούγοντας τον ερμηνευτή, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τον τρόπο του και στη συνέχεια να βάλω τα δικά μου στοιχεία.

19.45

Ενα τελευταίο πέρασμα στα τραγούδια μου, σε λίγο έρχονται τα παιδιά για την πρόβα μας. Το καλοκαίρι εύχομαι να με βρει σε συναυλίες με αγαπημένους φίλους και συνεργάτες όπως ο Θοδωρής Κοτονιάς και πολλούς άλλους.

20.00

Χτυπάει το κουδούνι και στο σπίτι αρχίζει ο πανικός. Γέλια, κουβέντες,

οι πρώτοι καφέδες ετοιμάζονται και το κεκάκι που έφτιαξα χθες το βράδυ γίνεται ανάρπαστο (και ναι, κάποιες φορές δημιουργώ και στην κουζίνα!). Κούρδισμα και φύγαμε!

20.15

Η διαδικασία της πρόβας είναι εξίσου σημαντική με το live μιας συναυλίας. Το πώς θα δέσουν οι μουσικές φράσεις του βιολιού με το κανονάκι και το ρυθμικό δέσιμο των κρουστών με την ακουστική κιθάρα και το κόντρα μπάσο για να φτάσουμε στο συνολικό «αγκάλιασμα» της φωνής, φανερώνει το πόσο μεράκι και πόση αγάπη πρέπει να έχει κάποιος για τη μουσική και το τραγούδι. Αυτή την εποχή, χαίρομαι ακόμα παραπάνω αφού είναι και η πρώτη φορά που προβάρουμε και τα τραγούδια του πρώτου μου άλμπουμ με τίτλο «Τα αφανέρωτα» σε στίχους και μουσική του Μίλτου Σελητσανιώτη. Ενα όνειρο που έγινε πραγματικότητα αλλά που δεν προλάβαμε να το μοιραστούμε με τον κόσμο, τουλάχιστον από κοντά.

23.00

Οι καφέδες γίνονται ποτά και το πρόγραμμα σιγά σιγά ξεφεύγει. Τραγούδια εκτός ρεπερτορίου από τα «Ερημα κορμιά» της Μελίνας Κανά στο «Κράτησέ με» του Στράτου Διονυσίου και από το «Ασφαλώς και δεν πρέπει» του Ακη Πάνου στo «Me voy» της Yasmin Levy. Αλλωστε αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει και εμένα αλλά και τη μουσική μου παρέα. Δεν υπάρχουν μουσικοί φραγμοί και όρια. Αυτό είναι ένα στοιχείο που το έμαθα από μικρή και με αυτό πάντα θα πορεύομαι.

«Δεν υπάρχουν μουσικοί φραγμοί και όρια. Αυτό είναι ένα στοιχείο που το έμαθα από μικρή και με αυτό πάντα θα πορεύομαι».

01.00

Αισθάνομαι γεμάτη και χαρούμενη. Η μέρα μου έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Πέφτω στο κρεβάτι για ύπνο και ακόμα έχω στο μυαλό μου τις μελωδίες του απογεύματος. Κάνω σχέδια για το μέλλον. Ξέρω πως χρειάζεται χρόνος για να έρθουμε ξανά κοντά στο κοινό, να τραγουδήσουμε ελεύθερα χωρίς μάσκες, αποστάσεις, περιορισμούς και φόβο. Ξέρω όμως πως η δύναμη που μου δίνει η μουσική κρατάει τους στόχους και τα όνειρά μου ψηλά για να συνεχίσω να δρω και να ονειρεύομαι με την ίδια φλόγα, κόντρα σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Γιατί η επόμενη μέρα θα έρθει και πρέπει να μας βρει δυνατούς και έτοιμους να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε. Ες αύριον τα σπουδαία λοιπόν!