Ερημοδικία

Ηταν πολύς ο συγκλονισμός. Τόσος, που δεν βρέθηκε τρόπος να αναρωτηθούμε τι ήταν αυτό που μας συγκλόνισε. Ηταν μήπως η ιδέα ότι πίσω από την προσωπίδα δεν υπήρχε πρόσωπο; Η υπόμνηση ότι χωρίς το πρόσωπο, που σε πολιτογραφεί στον κόσμο των ανθρώπων, δεν γνωρίζεσαι; Οτι η όψη είναι τόσο ταυτισμένη με αυτό που είσαι –το ύφασμα της ύπαρξής σου– ώστε, αν το χάσεις, να μένεις ένας άστεγος εαυτός; Ενας άλλος; Ενας κανένας; Το συγκλονιστικό στη θέα αυτού του αγνώριστου κοριτσιού, που προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο μέσα από τις κάμερες, ήταν ίσως η υποψία ότι περνούσε την τρίτη της θυματοποίηση. Η πρώτη ήταν το οξύ. Η δεύτερη, το όξινο βλέμμα της ηδονοβλεπτικής περιέργειας που κατανάλωνε την αχάλαστη εικόνα της. Η τρίτη ήταν τώρα ο λαίμαργος οίκτος – μια λύπηση που λαχταρούσε να τη δει να σηκώνει όλο το βάρος της συμφοράς της. Συγκλονιστική στην εμφάνιση της Ιωάννας Παλιοσπύρου στην Ευελπίδων δεν είναι η τόλμη της. Είναι η ματαιότητα της τόλμης. Είναι ότι, ακόμη κι αν δικονομικά «δικαιωθεί», ακόμη κι αν η πρόξενος της δυστυχίας της καταδικαστεί στην πιο βαριά των ποινών, η δικαιοσύνη που ψάχνει δεν μπορεί να της αποδοθεί.