102 χρόνια και συνεχίζουμε. Οι δημοσιογράφοι της «Κ» γιορτάζουν τα γενέθλιά της

1η Φεβρουαρίου ακόμα: να περνάω 27 ετών, του 1999. το φρεσκοσιδερωμένη, κατώφλι Με θυμάμαι της οδού Σωκράτους για να πιάσω δουλειά στην «Καθημερινή». Αισθανόμουν ότι ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία και την υπερηφάνεια. Σε αυτά τα 22 χρόνια, η εφημερίδα είναι πια οικογένεια και οι συνάδελφοι πιο κοντινοί και από τους οικείους. Αυτήν την τύχη δεν την έχουν όλοι. Ιστορικές εκδόσεις έκλεισαν, άλλες έφτασαν στο χείλος του γκρεμού. Οσοι μπαίνουν σήμερα στο επάγγελμα αλλάζουν εργοδότη κάθε 2-3 χρόνια, μένουν ενίοτε απλήρωτοι, ζουν συχνά ματαιώσεις. Δεν διδάσκονται από τους παλιούς το ρεπορτάζ, την έρευνα, τη διακρίβωση, όσο την ταχύτητα. Πρέπει να «ανεβάσουν» κάτι αμέσως στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού του αναγνώστη.

Την εβδομάδα που μας πέρασε, η αγαπημένη μας «Κ» έγινε 102 ετών. Εχει τη σοφία της ηλικίας της, τη στιβαρότητα της ύπαρξης που επέζησε σε πολέμους, δικτατορίες, καταστροφές, όμως κράτησε τις ίδιες αξίες. Ολοι μας στην εφημερίδα έχουμε συναίσθηση της εργασιακής στοργής που μας περιβάλλει, των προνομίων της σταθερότητας και της αξιοπρέπειας που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας. Ο ένας και πλέον αιώνας της έκδοσης είναι για εμάς 20, 30, 40 χρόνια του δικού μας εργασιακού βίου σε αυτήν. Τι πιο ταιριαστό από τις ευχές που της δίνουμε

«Επειτα από 33 και πλέον χρόνια στην “Καθημερινή”, αναρωτιέμαι ακόμη αν η εφημερίδα με βρήκε ή πήγα να τη συναντήσω εγώ», γράφει ο Νίκος Βατόπουλος. «Μεγάλωσα να την θεωρώ ως το προπύργιο του αθηναϊκού Τύπου, έναν κόσμο συνυφασμένο με τη γνώση, την καλλιέργεια, την πνευματική περιέργεια. Το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή μου είναι η ένταξή μου στη μεγάλη οικογένειά της που αγάπησα και αγαπώ με πάθος. Η δουλειά μας χρειάζεται πάθος, αφοσίωση, ελευθερία, ανανέωση, ζωτικό χώρο. Ολα αυτά η εφημερίδα τα διασφαλίζει, και η εμπειρία γίνεται καθημερινό βίωμα. Εύχομαι η “Κ” να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο

και με τις επόμενες γενιές. Να την περιβάλλουν με αγάπη, την αγάπη που παραδοσιακά εισπράττει από τους αναγνώστες της».

«Το μυστικό μακροζωίας της “Κ” δεν είναι μόνο ότι δεν καπνίζει (το τσιγάρο έχει απαγορευτεί εδώ και μια δεκαετία στο κτίριο), δεν αγχώνεται με την παραμικρή κρίση και πως έχει την ικανότητα να βλέπει τη μεγάλη εικόνα (βοηθάει η σοφία των 102 ετών)», λέει η Ξένια Κουναλάκη. «Είναι ότι παραμένει νεανικά σφριγηλή, αφού ασκείται στην ανανέωση και στην προσαρμογή στις νέες τεχνολογίες, στοχάζεται το μέλλον των ΜΜΕ, αμφισβητεί εαυτήν, μαθαίνει από τα λάθη της μέσα από τις αντιδράσεις του αναγνωστικού κοινού, ενίοτε αυτομαστιγώνεται δημοσίως και πάνω από όλα παραμένει διαρκώς ερωτευμένη με τη δημοσιογραφία».

Και ο βενιαμίν της συντακτικής ομάδας, Νίκος Ευσταθίου: «Οι πρώτες μου αναμνήσεις από το πρωινό οικογενειακό τραπέζι είναι ένας νοσταλγικός συνδυασμός των αισθήσεων: η μυρωδιά του καφέ, μαζί με τον ήχο των σελίδων της “Καθημερινής”, που γυρίζει η μητέρα μου. Η γενιά που γεννήθηκε στα ’90s μοιράζεται, θεωρώ, τον ίδιο συναισθηματισμό για τον γραπτό Τύπο. Με την ενηλικίωσή μας ήρθε η μετάβαση στην ψηφιακή, την άυλη εποχή. Καθώς οι παραδοσιακές διαχρονικές εφημερίδες ξεπέρασαν σε χρόνια τους παππούδες μας, κλήθηκαν να προσαρμοστούν απότομα στον ψηφιακό μετασχηματισμό. Πλέον εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες διαβάζουν τα άρθρα τους στις οθόνες τους, σκρολάροντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και η “Κ” εξερευνά τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο της ψηφιακής ενημέρωσης, πλαισιώνοντας τα κείμενά της με podcast, βίντεο και livestream ερωταπαντήσεων με τους αναγνώστες της. Υπάρχει κάτι το αξιοθαύμαστο στη μόνιμη εξέλιξη μιας εφημερίδας 102 πλέον ετών. Ωστόσο, με αφορμή τα γενέθλια της “Καθημερινής”, έπιασα, προς έκπληξή μου, τον εαυτό μου να συγκινείται από το παρελθόν της. Ανυπομονώ να δω τι επιφυλάσσουν οι επόμενες δεκαετίες για την αέναη πορεία της – και χαμογελώ στη σκέψη πως εγώ θα γυρνώ ακόμα τις σελίδες της, κάθε Κυριακή, μαζί με τον πρωινό καφέ μου».