Το χρέος της Ελλάδας

Ο Χαλίλ και η οικογένειά του παραμένουν εγκλωβισμένοι στο Αφγανιστάν, μαζί με χιλιάδες άλλους Αφγανούς που κινδυνεύουν και δεν κατάφεραν να φύγουν κατά τη διάρκεια της αποχώρησης των ξένων δυνάμεων. Οι προσπάθειες απεγκλωβισμού τους συνεχίζονται, ενώ βρίσκονται σε επικοινωνία με τον πρέσβη Παπασταύρου.εάν έχουν ρεύμα, μιλάω μαζί τους κάθε μέρα. Βγαίνουν από το σπίτι μόνο εάν είναι μεγάλη ανάγκη. Καμιά φορά γελάμε, άλλες κλαίμε για όσα χάσαμε, για όσα αλλάζουν, για όσα θα μας λείψουν, για όσα φοβόμαστε από δω και πέρα. Δεν ξέρω αν και πότε θα μπορέσω να επιστρέψω στο Αφγανιστάν, τη χώρα που για 16 χρόνια έγινε το δεύτερο σπίτι μου, τουλάχιστον για να πάρω κάποια πράγματά μου κι αν είναι ακόμα εκεί, για να ξαναδώ τον Χαλίλ, τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ισως να πάμε και μια βόλτα όλοι μαζί όπως παλιά για να αγοράσουμε παγωτό στη Σαρ-ε-νάου, και να δούμε τηλεόραση πίνοντας πράσινο τσάι στο πάτωμα. Κι αν δεν είναι στο Αφγανιστάν, ελπίζω να είναι επειδή η ελληνική κυβέρνηση θα έχει επιτέλους τηρήσει την υπόσχεση που τους έδωσε και θα τους έχει φέρει στην Ελλάδα. Στον Χαλίλ και στην οικογένειά του, που όλοι επέλεξαν να αγνοήσουν μαζί με το Αφγανιστάν για 6 χρόνια και ξαφνικά θυμήθηκαν, η Ελλάδα, ναι, το χρωστάει. Κι εγώ θα είμαι η πρώτη που θα τους περιμένει όταν κατεβαίνουν από το αεροπλάνο στην Αθήνα.

* Το όνομα του διερμηνέα έχει αλλάξει για λόγους προστασίας. Ολες οι συνομιλίες είναι καταγεγραμμένες και δημοσιεύονται με τη συγκατάθεσή του.