Οι αποτυχημένες απόπειρες απόδρασης

Στις 24 Αυγούστου το μεσημέρι ήρθε στο κινητό του ένα έγγραφο από την πρεσβεία της Ισπανίας στην Καμπούλ. Ηταν πλέον υπό την εποπτεία τους και με άδεια να επιβιβαστούν σε πτήσεις μεταξύ 22-24 Αυγούστου. Είχαν ήδη χαθεί δύο μέρες. Στις 11 το βράδυ έπρεπε να είναι σε συγκεκριμένο σημείο της Καμπούλ για να τους παραλάβει με άλλους Αφγανούς ένα λεωφορείο. Στη μιάμιση το πρωί ήταν καθ’ οδόν για το αεροδρόμιο. Εφυγαν τόσο γρήγορα από το σπίτι που σε δύο παιδιά δεν πρόλαβαν καν να βάλουν παπούτσια.

Ως τη μία το μεσημέρι την επόμενη μέρα περίμεναν μέσα στο λεωφορείο λίγο πιο κάτω από την εξωτερική πύλη στην είσοδο του πολιτικού αεροδρομίου. Τους είχαν σταματήσει οι Ταλιμπάν εκεί. Λίγο νωρίτερα είχαν ανακοινώσει πως δεν θα επιτρέψουν σε άλλους Αφγανούς να φύγουν από τη χώρα. Το αεροδρόμιο της Καμπούλ το γνωρίζω πολύ καλά. Η τελευταία πύλη που έπρεπε να φτάσουν για να περάσουν τους Αμερικανούς στρατιώτες και όπου τους περίμενε ο πρέσβης Παπασταύρου, ο οποίος είχε έρθει από το Ισλαμαμπάντ, ήταν πάνω από 800 μέτρα μακριά. Ενδιάμεσα υπήρχαν κι άλλα σημεία φύλαξης από τους Ταλιμπάν. Κανένας ξένος δεν επιτρεπόταν να βγει τόσο μακριά από την πύλη που φύλαγαν οι Αμερικανοί. Σε λίγο γκρεμίστηκαν όλα.

«Οι Ταλιμπάν μας έβγαλαν έξω από το αεροδρόμιο, όχι μόνο εμάς, παραπάνω από 400 άτομα. Χωρίς να πουν τίποτα, με πολλή φασαρία μας έδιωξαν. Είκοσι ώρες προσπαθήσαμε να φτάσουμε, σε μία ώρα μας έδιωξαν, χωρίς να ρωτήσουν τι έχεις, τι δεν έχεις, με φωνές, με όπλα, δεν άκουσαν, δεν ρώτησαν, ποιος έχει χαρτιά, κατεβήκαμε από το λεωφορείο και ήρθαν προς την πύλη με ξύλα και όπλα και μας έδιωξαν με το ζόρι. Κάθε στιγμή τρέχουν οι Ταλιμπάν και δέρνουν τον κόσμο».

Η ώρα είχε πάει 16.30. Αφού περίμεναν για ώρες στον δρόμο, ξαναμπήκαν στο λεωφορείο. Ολος ο δρόμος μέχρι το τέρμιναλ του αεροδρομίου ελεγχόταν μόνο από τους Ταλιμπάν. Περίμεναν μέσα στο λεωφορείο για ώρες να τους αφήσουν να περάσουν την εξωτερική πύλη, μετά βίας μπορούσαν να αναπνεύσουν. Ηταν πάνω από 100 άτομα. Τα παιδιά έκλαιγαν, μου είπε δεν αντέχουν άλλο. Ο πρέσβης Παπασταύρου τους είπε να περιμένουν λίγο ακόμα. Αλλά δεν είχαν άλλες δυνάμεις. Ο Χαλίλ αποφάσισε να φύγουν. Ο γιος του έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. «Αναγκαστικά φύγαμε προς το σπίτι. Δεν ήθελα να πεθάνουν τα παιδιά, Φιλιώ».

Εν τω μεταξύ, είχαν ήδη αρχίσει να κυκλοφορούν πληροφορίες πως προετοιμαζόταν μια μεγάλη επίθεση στο αεροδρόμιο της Καμπούλ κατά τη διάρκεια της αποχώρησης των ξένων δυνάμεων. Στις 26 Αυγούστου ο Χαλίλ και η οικογένειά του βρίσκονταν σε μια ακόμα λίστα με Αφγανούς που ήταν να απεγκλωβιστούν από την Ιταλία. Θα τους πήγαινε ειδικά ναυλωμένο βαν στο αεροδρόμιο. Εάν κατάφερναν να περάσουν την πύλη, θα τους παραλάμβανε το ελληνικό κυβερνητικό αεροπλάνο που ήταν σε αναμονή στο Ισλαμαμπάντ για να πετάξει προς την Καμπούλ. «Σήμερα ή αύριο είναι η τελευταία μέρα», μου είπε ο Χαλίλ. Αυτή τη φορά είχε κανονιστεί να μπουν στο αεροδρόμιο από την Abbey Gate, που βρίσκεται στη μεριά που οδηγεί στη στρατιωτική πλευρά του αεροδρομίου.

Στις 17.00 όλοι οι ξένοι πολίτες ειδοποιήθηκαν να απομακρυνθούν από το αεροδρόμιο λόγω άμεσης απειλής επίθεσης από το ISIS. Στις 18.00 ο Χαλίλ μού είπε πως πλησίαζαν προς το αεροδρόμιο. Στις 18.15 του έστειλα άλλο ένα από τα πολλά, ίδια μηνύματα των τελευταίων ημερών: «Πού είστε;». Τους είπα, μόλις είχε γίνει μεγάλη τρομοκρατική επίθεση στην Abbey Gate. Μέσα στην επόμενη ώρα και στον πανικό που επικρατούσε, το βαν με τον Χαλίλ, την οικογένειά του και τους υπόλοιπους Αφγανούς άλλαζε δρόμο, άλλαζε πύλη, σταματούσε, ξεκινούσε, περίμενε μακριά από το αεροδρόμιο. Ολες οι πύλες είχαν σφραγιστεί για όλους. Επικρατούσε πανδαιμόνιο. Στο κυβερνητικό αεροσκάφος, που είχε ξεκινήσει από το Ισλαμαμπάντ, δεν δόθηκε άδεια προσγείωσης στην Καμπούλ εν μέσω της τρομοκρατικής επίθεσης. Ο εναέριος χώρος είχε κλείσει. Ως τις 21.00, ο Χαλίλ είχε επιστρέψει πάλι στο σπίτι του με την οικογένειά του και η γυναίκα του μέσα στο σκοτάδι, μαγείρευε ξανά σκέτα μακαρόνια. Εκείνο το βράδυ κατάλαβε πως οι ελπίδες για να φύγουν από το Αφγανιστάν εξανεμίζονταν.

Τόσο κοντά, τόσο μακριά

Την επόμενη μέρα, 27 Αυγούστου, έκαναν την τελευταία προσπάθεια να μπουν στο αεροδρόμιο με έγγραφα που είχε φτιάξει ο πρέσβης Παπασταύρου. Εάν τα κατάφερναν θα ερχόταν το κυβερνητικό αεροσκάφος, που είχε πλέον επιστρέψει στο Ισλαμαμπάντ. Εφτασαν 20 μέτρα από την Abbey Gate. Οι Ταλιμπάν δεν τους άφηναν και πάλι να προχωρήσουν. Οι Αμερικανοί, μετά την τρομοκρατική επίθεση, τους είχαν δώσει εντολή να μην αφήνουν Αφγανούς να πλησιάζουν. Δεν μπορούσε να βγει για να τους παραλάβει κανείς μέσα από το αεροδρόμιο. Επιπλέον, υπήρχε alert και για άλλη επίθεση. Προσπάθησαν για ώρες. Δεν τα κατάφεραν. Οσοι Αφγανοί πέρασαν από εκεί και μετά ήταν κυρίως επειδή είχαν οργανώσει πολύ καλά την είσοδό τους απευθείας με Αμερικανούς on the ground με μεμονωμένες ενέργειες, κάποιοι ακόμα και επειδή εκείνοι που τους βοηθούσαν γνώριζαν και συνεννοήθηκαν με τον Αμερικανό στρατιώτη που ήλεγχε την πύλη. Μέσα στις επόμενες δύο μέρες σχεδόν όλες οι χώρες είχαν αποχωρήσει από το αεροδρόμιο της Καμπούλ και οι απεγκλωβισμοί Αφγανών είχαν ουσιαστικά σταματήσει.

«Αναγκαστικά φύγαμε προς το σπίτι. Δεν ήθελα να πεθάνουν τα παιδιά, Φιλιώ».