H επιστροφή ενός σκληρού αρσενικού

Ο Ιστγουντ σκηνοθετεί... τον Κλιντ σε ένα φιλμ με αυτοαναφορικά στοιχεία

Cry Macho ★★★

ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ (2021)

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ιστγουντ

Ερμηνείες: Κλιντ Ιστγουντ, Εντουάρντο Μινέτ, Ναταλία Τραβέν

Μπορεί πια να έχει ξεπεράσει τα 90 –είναι γεννημένος το 1930– ωστόσο ο Κλιντ Ιστγουντ συνεχίζει να κάνει σινεμά και μάλιστα κρατώντας ρόλο τόσο πίσω όσο και μπροστά από την κάμερα. Οπως φαίνεται επίσης από τις τελευταίες του ταινίες, ο βετεράνος κινηματογραφιστής έχει βαλθεί να κοντραριστεί με διάφορους μικρούς ή μεγαλύτερους μύθους που κυκλοφορούν γύρω από το όνομά του.

Εδώ υποδύεται τον Μάικ Μάιλο, έναν παλιό καουμπόι και πρωταθλητή του ροντέο, ο οποίος αναλαμβάνει μια αρκετά επικίνδυνη αποστολή: να ταξιδέψει στο Μεξικό προκειμένου να βρει τον νεαρό γιο του πρώην αφεντικού του και να τον επιστρέψει (προφανώς παράνομα) στο Τέξας. Ο Μάικ βρίσκει όντως το παιδί και το πείθει να τον ακολουθήσει, όμως ο δρόμος του γυρισμού θα αποδειχθεί γεμάτος περιπέτειες, αλλά και νέες γνωριμίες.

Αρχικά ο Ιστγουντ και οι σεναριογράφοι του τοποθετούν την πλοκή της ταινίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980, εκεί όπου ο ίδιος νιώθει πιθανότατα πιο οικεία, μακριά από την εποχή των smartphones και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ο δε τίτλος της, ο οποίος υποτίθεται πως προέρχεται από το όνομα (Macho) ενός καλοθρεμμένου κόκορα που κουβαλά μαζί του ο νεαρός Μεξικανός, στην πραγματικότητα αναφέρεται στον ίδιο τον πρωταγωνιστή-σκηνοθέτη. Τόσο ο Μάικ όσο και ο Ιστγουντ έγιναν γνωστοί τον καιρό της δόξας τους ως «μάτσο»

αρσενικά, τύποι σκληροί και άκαμπτοι, από αυτούς που επιβάλλονται και μόνο με την παρουσία ή το βλέμμα τους.

«Οσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις πως αυτή η ιστορία με το “μάτσο” δεν είναι και τίποτα σπουδαίο», λέει κάποια στιγμή ο καουμπόι στον μικρό συνταξιδιώτη του, ο οποίος ξεκάθαρα τον θαυμάζει. Η εξομολόγηση είναι προφανώς του ίδιου του Αμερικανού ζωντανού θρύλου, ο οποίος μετατρέπει ολόκληρη την ταινία σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπως δηλαδή συμβαίνει και με τα κλασικά γουέστερν.

Εκεί μέσα, φυσικά, υπάρχουν ακόμη ψήγματα ματαιοδοξίας –ο Μάικ είναι ακόμη ποθητός από τις γυναίκες– αλλά και σωρευμένη σοφία, αυτή η ηρεμία που δεν επιβάλλεται με τα εξάσφαιρα, ούτε καν με τα λόγια, αλλά με πιο απλά πράγματα, όπως το σίγουρο άγγιγμα στο κεφάλι ενός ανήμερου αλόγου.

Ναι, και αυτή η ταινία του Ιστγουντ ανακαλεί ένα σινεμά κάπως παλιομοδίτικο, λιτό και όχι ακριβώς πολιτικώς ορθό με τα σημερινά δεδομένα· από την άλλη, διαθέτει ειλικρίνεια και βαθιά ανθρώπινο χαρακτήρα, στοιχεία που πιθανότατα λείπουν από πολλές πιο «σύγχρονες» δημιουργίες.

«Οσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις πως αυτή η ιστορία με το “μάτσο” δεν είναι και τίποτα σπουδαίο», λέει κάποια στιγμή ο καουμπόι στον μικρό συνταξιδιώτη του, ο οποίος ξεκάθαρα τον θαυμάζει.