Για την Πάττυ

Ατα Χριστούγεννα θα ήταν τα πρώτα με το μωρό της. Είχε ετοιμάσει το δωμάτιό του κι όλη του την προίκα: ρούχα, μπιμπερό, πάνες, κουβερτάκια ήταν στη θέση τους. Κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο θα έμπαιναν φέτος και τα δικά του δώρα. Το δικό της, βέβαια, δώρο, το πιο μεγάλο, το πιο πολύτιμο, θα ήταν αυτό το παιδί. Ηξερε ότι με το που θα το έπαιρνε στην αγκαλιά της θα ξεχνούσε τα πάντα. Οι κοπιώδεις προσπάθειες σχεδόν δέκα χρόνων για να γίνει μητέρα, οι ματαιώσεις και οι απογοητεύσεις για κάθε άτυχη εγκυμοσύνη θα διαγράφονταν μεμιάς. Ο χρόνος θα μετρούσε από άλλη αφετηρία, θα έβλεπε τη ζωή μέσα από τα μάτια του. Ολα «καινούργια», φωτεινά και χαρούμενα. «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη. Ας της δώσουμε το νόημα και την αξία που της αρμόζει. Ανεξαρτήτως συνθηκών μεγαλώνω. Ανεξαρτήτως συνθηκών θα το ζήσω!» έγραφε στη σελίδα της στο Facebook στις 21 Μαρτίου, ημέρα των γενεθλίων της.

Στα πρώτα Χριστούγεννα του μωρού της και σε όλα τα επόμενα θα είναι απούσα. Η Πάττυ Κουτμερίδου, 38 ετών, από τις Σέρρες, έχασε την περασμένη Τετάρτη τη μάχη με τον κορωνοϊό. Διασωληνωμένη από τα τέλη Οκτωβρίου, γέννησε με καισαρική, αλλά δεν μπόρεσε να κρατήσει στα χέρια της το νεογέννητο ούτε για μια στιγμή. Οι γιατροί και νοσοκόμοι της ΜΕΘ την ενημέρωσαν ότι το παιδί της ήταν καλά και την είδαν να δακρύζει, όπως είπαν. Από ανακούφιση; Από απελπισία γιατί καταλάβαινε πως το τέλος πλησίαζε; Ποιος ξέρει...

«Για τους νεκρούς δεν υπάρχουν βάσανα», γράφει ο Σοφοκλής στις «Τραχίνιες». «Αυτόν που μένει πίσω να λυπάσαι», προτρέπει η λαϊκή θυμοσοφία. Τίποτε από τα δύο δεν ισχύει. Το πιο ισχυρό πλήγμα, το τελεσίδικο, το δέχτηκε εκείνη. Λίγη σημασία έχει πια αν δεν έκανε το εμβόλιο από φόβο για το έμβρυο, επειδή επηρεάστηκε από φωνές αντιεμβολιαστών στο στενό της περιβάλλον ή ακολουθώντας τις συμβουλές κάποιου πνευματικού. Μια νέα γυναίκα κάτω από το χώμα κι ένα μωρό που ποτέ δεν θα νιώσει τη ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς – αυτή η απερίγραπτη οδύνη γέρνει στη ζυγαριά των γεγονότων.

«Κανένας ανάμεσα στους πολίτες δε μετράει πια άμα πεθάνει, λησμονιέται η δόξα του. Οι ζωντανοί των ζωντανών την εύνοια επιζητούμε. Κι όλα του πεθαμένου στραβά τού πάνε πάντα», έγραψε ο Αρχίλοχος, ο λυρικός ποιητής από την Πάρο, τον 7ο π.χ. αιώνα. Είχε δίκιο. Η μεγάλη χαμένη είναι η Πάττυ...