Το τοτέμ κράτος

Οργή! Βρέξει, χιονίσει, ο θυμός κυριαρχεί στη χώρα. Ακόμη και με καλό καιρό θα βρούμε κάτι για να αφρίσουμε. Γι’ αυτό φτιάξαμε κι ένα τοτέμ στο οποίο να ρίχνουμε τις κατάρες μας. Το βαφτίσαμε «κράτος» και το χρειαζόμαστε μόνο για να ξεδίνουμε.

Ας μην αυταπατόμαστε. Ουδείς περιμένει από το κράτος να λύσει τα προβλήματα. Αυτό δεν το ξέρουμε λόγω εμπειρίας. Ο τυπικός νεοέλληνας προτιμά τις ατομικές λύσεις από τις συλλογικές. Δεν υπήρξε ποτέ συλλογικό κίνημα για τη στέγαση του πληθυσμού. Το πρόβλημα «λύθηκε» με χιλιάδες μικρές ατομικές πρωτοβουλίες. Το κράτος στη συγκεκριμένη περίπτωση χρειάζεται μόνο για να έχουμε κάτι να καταριόμαστε όταν πλημμυρίσει το μπαζωμένο ρέμα στο οποίο χτίσαμε.

Αυτό το φαντασιακό κράτος είναι εξαιρετικά λειτουργικό.

Κατ’ αρχάς, είναι απρόσωπο με αποτέλεσμα να μπορούμε να βρίζουμε όσο τραβάει η ψυχή μας, δίχως να κινδυνεύουμε από κάποιον νόμο που απαγορεύει τα μπινελίκια.

Δεύτερον, είναι εξαιρετικά ευρύχωρο. Χωράει όλα τα κρίματά μας. Θυμάμαι την περίοδο της οικονομικής κρίσης επιχειρηματία να βρίζει το κράτος που «μας χρεοκόπησε». Οταν του επισημάναμε ότι και αυτός φοροδιέφευγε επί δεκαετίες, η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Και ποιος μου το επέτρεψε τόσα χρόνια να το κάνω αυτό;». Κάπως έτσι ζήσαμε και το έπος της Αττικής Οδού. Το κράτος, δηλαδή η Τροχαία, επέτρεψε στους οδηγούς να κινούνται χωρίς αλυσίδες· αν τηρούσε το γράμμα του νόμου θα έπρεπε να ακινητοποιήσει τα 3/4 των οχημάτων στην Αττική. Η εταιρεία δεν ενημέρωσε για το προφανές, και συνεπώς οι οδηγοί έχουν κάπου να ρίξουν το ανάθεμα: «Και ποιος μας επέτρεψε να κυκλοφορούμε χωρίς αλυσίδες;».

Τρίτον, το κράτος είναι αρκούντως ενοχικό. Αν οι Αρχές τηρούσαν το γράμμα του νόμου και ακινητοποιούσαν τα οχήματα χωρίς αλυσίδες, σίγουρα θα ακούγαμε περί «χούντας», που δεν επιτρέπει στον κοσμάκη να πάει σπίτι του ή θα διαβάζαμε ευφάνταστους τίτλους του στυλ «έδεσαν χωρίς αλυσίδες τα αυτοκίνητά μας».

Τέταρτον και κυριότερο, αυτό το κράτος είναι εξαιρετικά ελαστικό. Κάθε φορά που εμείς βρίζουμε οι κυβερνήσεις φτιάχνουν μια νέα διοικητική δομή. Ετσι οι υπουργοί μπορούν να βγαίνουν στα κανάλια για να ισχυριστούν ότι «λύνουμε διά παντός...» παίρνοντας ως μπόνους κάποιους διορισμούς. Κάθε νέα δομή, όμως, προσθέτει πολυπλοκότητα σε ήδη χαοτική δομή, με αποτέλεσμα να χάνει η κυβέρνηση το πεζοδρόμιο και η Περιφέρεια τον δρόμο.

Ομως εμείς οι φορολογούμενοι θα πρέπει να μένουμε ευχαριστημένοι. Οι επιπλέον δομές μειώνουν την ανεργία και βγάζουν τα λεφτά τους. Εχουμε περισσότερους να βρίζουμε για να εκτονωνόμαστε και να μην τα τρώμε στους ψυχίατρους...