Μια τηλεκπαίδευση παντός καιρού

Ερευνα του Bertelsmann Stiftung, την οποία επικαλείται η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, δείχνει ότι το 2019 η ετοιμότητα της Ελλάδας για να αντιμετωπίσει μια πανδημία στην εκπαίδευση ήταν από τις χαμηλότερες σε χώρες του ΟΟΣΑ, στην 22η θέση. Κατόπιν, η χώρα μας έκανε μεγάλο άλμα και ανέβηκε στην 6η θέση. Το αποτέλεσμα, όπως άλλωστε λέει και η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, «πιστώνεται στους εκπαιδευτικούς, μαθητές και φοιτητές μας και στις οικογένειές τους». Ωστόσο, ενώ οδεύουμε προς τη συμπλήρωση δύο ετών πανδημίας, μέσα στα οποία για μεγάλα χρονικά διαστήματα το εκπαιδευτικό έργο πραγματοποιήθηκε εξ αποστάσεως, υπάρχουν σημεία που εγείρουν ερωτήματα. Πάλι εμφανίστηκαν τούτες τις ημέρες λόγω της κακοκαιρίας που πάγωσε (και) τη διά ζώσης λειτουργία των σχολείων.

Κατ’ αρχάς, η πλάτη που έβαλαν οι εκπαιδευτικοί τον Μάρτιο του 2020 δείχνει το φιλότιμό τους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε για το επίπεδο των μαθημάτων που οργανώθηκαν. Οι εκπαιδευτικοί είναι γερασμένο σώμα και ουκ ολίγοι δεν έχουν δεξιότητες ούτε για τη διαχείριση του εκπαιδευτικού υλικού ούτε των μαθητών (κυρίως ψυχολογική). Και εδώ υπάρχουν δύο σημεία που πρέπει να τονισθούν: αλλιώς λειτουργεί η τηλεκπαίδευση σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και αλλιώς η ασύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση, που αποτελεί βοηθητικό εργαλείο μάθησης σε όλα τα προηγμένα εκπαιδευτικά συστήματα. Επιμορφώθηκαν οι εκπαιδευτικοί σε αυτά;

Ενα άλλο είναι το εμφατικό αίτημα των εκπαιδευτικών να τους δώσει το υπουργείο τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό. Μα υπάρχουν εκπαιδευτικοί χωρίς κομπιούτερ στο σπίτι; Είναι ένα ερώτημα. Και τι απέγινε ο εξοπλισμός που δόθηκε το 2020 μέσω χορηγιών, ο οποίος θα προστεθεί σε αυτόν που θα δοθεί τώρα με voucher;

Την ίδια στιγμή, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων πολύ πρόσφατα έθεσε όρους στο υπουργείο Παιδείας για την οργάνωση της τηλεκπαίδευσης. Προς τι αυτό το κενό, δύο χρόνια μετά το πρώτο τηλεμάθημα;

Το υπουργείο Παιδείας οφείλει να καταθέσει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο οργάνωσης τηλεκπαίδευσης παντού καιρού. Εχει αργήσει ιδιαίτερα. Ομολογώ πως ο ρόλος των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών είναι ελάχιστα εποικοδομητικός. Εμφανίζονται να λειτουργούν μόνο με κομματικά κριτήρια, με συνεχή γκρίνια και αποδόμηση όλων των προσπαθειών του υπουργείου, χάνοντας τα ερείσματά τους στην κοινωνία.