Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ePaper

Η οικογένεια και το πλοίο, που «είναι και αυτό σπίτι μου»

Το δέος που προκαλεί η θέα στις απόκρημνες πλαγιές της Καλντέρας στη Σαντορίνη δεν μετριάζεται ούτε από την προνομιακή θέση του πλοιάρχου στη γέφυρα του Blue Star «Δήλος». Εκεί καθίσαμε μεσημέρι με τον πλοίαρχο Κυριάκο Χωριανόπουλο για να γευματίσουμε. «Ποιοι επιβάτες είναι πιο δύσκολοι, καπετάνιε, οι Ελληνες ή οι ξένοι;». «Οι ξένοι είναι συνήθως σαν να μην υπάρχουν», λέει, χωρίς όμως να κακοχαρακτηρίσει κάποιον Ελληνα. Ωστόσο, στο πλοίο πάντοτε κάποιος θέλει κάτι και για να «τρέξει» το καράβι ο καπετάνιος στηρίζεται στο επιτελείο του, πρώτα στον ύπαρχο και στους αξιωματικούς, και μετά σε όλους τους υπόλοιπους. Και όπως φάνηκε στις λίγες ώρες που περάσαμε μαζί, ο Κυριάκος Χωριανόπουλος απολαμβάνει απέραντο σεβασμό.

Ποια ήταν καθοριστική στιγμή στην καριέρα του; Σύμφωνα με τον ίδιο, η ανάληψη της πρώτης του πλοιαρχίας τo 2006 αλλά και η ένταξή του στο δυναμικό της Attica Group το 1997, ακτοπλοϊκή που όπως εκτιμά αναβάθμισε ολόκληρη την ελληνική ακτοπλοΐα και μαζί τη νησιωτική χώρα και τον τουρισμό. Πριν από αυτό θυμάται δύσκολες στιγμές, με απλήρωτους ναυτικούς και υπέργηρα καράβια. Στιγμές, όμως, που χαλύβδωσαν εμφανώς τον χαρακτήρα του. Σήμερα, κάθε μέρα, γυρνάει το πλοίο του από άκρη σε άκρη μαζί με τον ύπαρχο, το δεξί του χέρι, τόσο για να εποπτεύσει αλλά και για να είναι σε διαρκή επαφή με όλο το πλήρωμα. «Στη βόλτα αυτή μπορεί να έρθει κάποιος να μου πει κάτι που δεν θα τολμούσε να ανέβει στη γέφυρα για να μου το αναφέρει. Πρέπει να τα ξέρω αυτά», μου εκμυστηρεύεται.

«Τα καινούργια καράβια έχουν και πάρα πολλά σύγχρονα ηλεκτρονικά και άλλα βοηθήματα για τη ναυσιπλοΐα», σχολιάζει αλλάζοντας θέμα. «Αλλά πάντοτε όλα αυτά χρειάζονται την ανθρώπινη εποπτεία, τον χειρισμό και την ερμηνεία τους», μου εξηγεί. Η αλήθεια είναι πως μπαίνοντας στη γέφυρα του «Δήλος» έρχονται εύκολα στο μυαλό εικόνες από ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Αναμμένες οθόνες, άγνωστα στους πολλούς όργανα, λυχνίες και διακόπτες κάθε λογής. Μια θωρακισμένη πόρτα με κωδικούς χωρίζει τη γέφυρα αυτή από το υπόλοιπο πλοίο και όταν τη διαβαίνεις καταλαβαίνεις πως μπαίνεις στον κόσμο του πλοιάρχου.

Τελειώνοντας άλλο ένα δρομολόγιο, ο καπετάνιος πηγαίνει προς την καμπίνα του. «Το πλοίο είναι και αυτό σπίτι μου», μου λέει εμφατικά. Ομως, προσθέτει, πως όταν με το καλό φτάσει η ώρα του να σταματήσει να καπετανεύει, θέλει να ζήσει με την οικογένειά του όλα αυτά που στερήθηκαν και οι δικοί του και αυτός. Στο μεταξύ, το πλήρωμα βάρδιας έχει βγει με τις μάνικες στα καταστρώματα και στα πλευρά του πλοίου και το «γλυκαίνει» με φρέσκο νερό για να φύγει το αλάτι, αλλά και για να καθαρίσει. Στις καμπίνες οι καμαρότοι αλλάζουν κλινοσκεπάσματα και στα σαλόνια οι ηλεκτρικές σκούπες έχουν πάρει φωτιά. Σε λίγες ώρες, άλλωστε, θα αρχίσει το νέο του ταξίδι. Η ζωή στο πλοίο δεν σταματά ποτέ. Ούτε οι δουλειές.

ΓΕΥΜΑ

el-gr

2022-08-13T07:00:00.0000000Z

2022-08-13T07:00:00.0000000Z

https://kathimerini.pressreader.com/article/282243784373165

Kathimerini Digital