Ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας μιλάει για τη «βουτιά» του στη λογοτεχνία, με ένα μυθιστόρημα που έχει ως θέμα την

Ο Στέλιος Μάινας μιλάει για το νέο του μυθιστόρημα, την ευθανασία, την αξία της μακρύτερης διαδρομής και το «Dogville»

Δεν είναι πρώτη φορά που καταπιάνεται με τη συγγραφή. Το 2010 είχε κυκλοφορήσει η συλλογή διηγημάτων του «Τα φαινόμενα απατούν» (Καστανιώτης). Πρόσφατα επανήλθε με το μυθιστόρημα «Να θυμηθώ να παραγγείλω» (Μεταίχμιο), μια σπουδή πάνω στο ακανθώδες ζήτημα της ευθανασίας. Η ηρωίδα του, αναισθησιολόγος, εκτίει ποινή φυλάκισης για ενεργητική ευθανασία σε τρεις ασθενείς. Ομως η «βουτιά» του Στέλιου Μάινα στη λογοτεχνία δεν μονοπώλησε την κουβέντα μας. Είχαμε κι άλλα να συζητήσουμε: το «Dogville» του Λαρς Φον Τρίερ, στο οποίο θα πρωταγωνιστήσει τη νέα θεατρική σεζόν, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ· τη συνάντησή του με τον Σωτήρη Γκορίτσα στην ταινία «Εκεί που ζούμε»· αλλά και την πανδημία, που μεγάλωσε τις αβεβαιότητές του και ενίσχυσε τις ανασφάλειές του...

– Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή/σκέψη/γεγονός που γέννησε την ιδέα για το «Να θυμηθώ να παραγγείλω»;

– Tην αφορμή της επιλογής του θέματος της ευθανασίας μού την έδωσε ένα πραγματικό γεγονός, η περίπτωση κάποιου φίλου μου, σε χώρα όπου η καθοδηγούμενη ιατρικά ευθανασία επιτρέπεται. Μόνο σε τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες έχει επιτραπεί και τον τελευταίο χρόνο στον κατάλογο προστέθηκε η Ισπανία, με αυστηρά καθορισμένο νομικό πλαίσιο εφαρμογής. Οι κοινωνικοί, θρησκευτικοί και νομικοί φραγμοί είναι τόσοι, που η διστακτική στάση των κοινωνιών είναι κατανοητή και φυσιολογική για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Βέβαια, η λογοτεχνία, η μυθιστορία, οφείλει να εισάγει ζητήματα προς συζήτηση, να προβληματίζει.

Πιστεύω στη δύναμη της παραβολικής της επιρροής.

– Δέκα και πλέον χρόνια γραψίματος: γιατί τόσα;

– Οταν γράφεις, πρέπει να επιχειρήσεις να εκφράσεις την προσωπική σου άποψη, τη θεώρησή σου για τον κόσμο, με ειλικρίνεια και αυθεντικότητα. Ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι να «πάρεις μπρος» έχει μεν... διαλυτική επίδραση στη συγκέντρωσή σου, αλλά συγχρόνως είναι παράγοντας ωρίμανσης ιδεών. Αλλιώς ξεκινάς, δηλαδή, κι αλλού καταλήγεις. Παλινωδίες, επαναλήψεις, κοινοτοπίες είναι μέσα στο πρόγραμμα και πολλές φορές σταμάτησα απογοητευμένος από το αποτέλεσμα της γραφής μου, δίνοντας κάθε φορά στον εαυτό μου ένα μικρό περιθώριο μέχρι να επιστρέψω. Επίσης, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, ποτέ δεν είχα τη βεβαιότητα πως τα γραπτά μου είχαν κάποιο λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Γι’ αυτό και αυτοπροσδιορίζομαι ως αναγνώστης, όχι συγγραφέας.

Η πανδημία μεγάλωσε τις αβεβαιότητές μου, ενίσχυσε τις ανασφάλειές μου, με έκανε να συγκεντρωθώ στα χρειώδη.

Είμαι επηρεασμένος από τα γυμνασιακά μου αναγνώσματα, από τις νεανικές μου αυταπάτες, τον Ντοστογιέφσκι, τον Σολωμό, τον Ελύτη, τον Σπινόζα, τον Γιάλομ...

– Γυναίκα ηρωίδα: υψηλότερος ο πήχυς της δυσκολίας για έναν άνδρα συγγραφέα;

– Σαφώς, αλλά η περιπέτεια είναι αρκούντως γοητευτική. Ξεκινώντας από τη Γαία, την αρχέγονη θεότητα, και φτάνοντας στην Παναγία (την Ελεούσα, τη Γιάτρισσα, την Οδηγήτρα), η γυναίκα είναι το απόλυτο σύμβολο της ζωοδότριας δύναμης. Ετσι επέλεξα μια γιατρό, η οποία προσφέρει την παρηγορητική έξοδο του «ελέους». Δεν ισχυρίζομαι πως έχω καταφέρει να εισχωρήσω στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, αλλά ελπίζω να έχω αποτυπώσει σε ικανοποιητικό βαθμό την προσωπικότητα της ηρωίδας μου, η οποία είναι παρονομαστής ενός κλάσματος με αριθμητή όλες τις γυναίκες που θαυμάζω και αγαπώ.