Βίαιοι επειδή μπορούν

Ας υποθέσουμε πως κάθε χώρα έχει την αστυνομία, στην οποία έχει επενδύσει· ότι η ποιότητα των υπηρεσιών των Σωμάτων Ασφαλείας αντικατοπτρίζει τη σημασία που δίνει το κράτος στη στελέχωση και την εκπαίδευσή τους. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι δεν είναι πρακτικά δυνατόν να αντικατασταθούν όλοι οι ακατάλληλοι αστυνομικοί από απολύτως κατάλληλους μέσα σε ένα χρονικό διάστημα που θα ικανοποιούσε την άμεση ανάγκη μας για μεταρρύθμιση και εξυγίανση. Iσως η πιο ρεαλιστική εικασία είναι ότι πρέπει να πορευτούμε με τους αστυνομικούς που έχουμε, χωρίς να ελπίζουμε σε θαύματα. Πώς θα γινόταν οι ήδη υπάρχοντες αστυνομικοί να σταματήσουν να πιστεύουν πως έχουν δικαίωμα δυνητικά θανατηφόρας καταστολής εις βάρος πολιτών, τη στιγμή που έχουν κι άλλη επιλογή; Αν ο 32χρονος αστυνομικός γνώριζε ότι η πράξη τoυ αποδοκιμάζεται έντονα από το Σώμα, θα τη διέπραττε; Αν γνώριζε ότι θα διωκόταν ποινικά, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλιτώσει, ότι θα καταστραφεί η ζωή του, θα ενέδιδε στην παραφορά του ενστίκτου και της αδρεναλίνης; Κάτω από τη θεσμική παραβατικότητα υπάρχει το παχύ στρώμα μιας κουλτούρας που τη νομιμοποιεί και την αμβλύνει: «Δεν γινόταν αλλιώς».