Δομικώς αυθαίρετοι

Το πρόβλημα της έκνομης συμπεριφοράς της ΕΛ.ΑΣ. συνυφαίνεται με τη γενικότερη αλλεργία του κράτους στην αυστηρή, καθολική νομιμότητα, μία αλλεργία που μεταγγίζεται παραδοσιακά και στους πολίτες ως άτυπη κανονικότητα και παύει μόνο περιστασιακά με τα αντιισταμινικά του προσωπικού συμφέροντος και της ιδεοληψίας. Η Δεξιά δεν έχει πρόβλημα με τα κρατικά όργανα που υπερβαίνουν το αναγκαίο μέτρο γιατί θεωρεί ότι τα ελαφρυντικά επαρκούν για να καλύψουν το έλλειμμα στην τήρηση των τύπων: «Οι αστυνομικοί διακινδυνεύουν τη ζωή τους», «Ο 16χρονος δεν ήταν απλός 16χρονος αλλά επικίνδυνο κακοποιό στοιχείο», «Αν δεν πυροβολούσε ο 32χρονος, ο 16χρονος θα είχε σκοτώσει κάποιον αστυνομικό». Η Αριστερά έχει πρόβλημα με την υπέρβαση του μέτρου εκ μέρους της αστυνομίας, αλλά δεν έχει πρόβλημα να καεί ολόκληρη η πόλη, να σκοτωθεί ένας αστυνομικός ή κάποιος πολίτης από «μειονοτικό» δράστη. Oταν η ανάγκη για την τήρηση των νόμων φιλτράρεται μέσα από φαντασιωσικές προσλήψεις του δικαίου, το αποτέλεσμα αποβαίνει πότε υπέρ της μιας, πότε υπέρ της άλλης φαντασίωσης, αλλά μας γνέφει πάντα από τη μεριά του αδίκου.