Aκρα της ανοησίας

Τα δάκρυα συγκίνησης και οι ύβρεις ενώπιον των μειονοτικών δραμάτων είναι εξίσου υποκριτικά. Είναι οι δύο όψεις της περιθωριοποίησης: η άρνηση του προβληματικού περιβάλλοντος από το οποίο προέρχεται ο 16χρονος, η τυφλή εξιδανίκευση της ετερότητάς του και η θέασή του ως αγνού αγγέλου όχι μόνο προσκρούουν στην πραγματικότητα, αλλά υποτιμούν το θύμα· του αφαιρούν την ιδιότητα του ανθρώπου με νοημοσύνη και ευθύνη· διασφαλίζουν τη διαιώνιση της κοινωνίας δύο ταχυτήτων, ενώ παράλληλα την αποσιωπούν. Αντίστοιχα, ο ναζιστικής εμπνεύσεως μοιρολατρικός αφορισμός «Αυτοί δεν αλλάζουν/αφομοιώνονται/γίνονται άνθρωποι με τίποτα», εκτός από απανθρωπιά, αποπνέει και στενότητα πνεύματος: όποιος προτίθεται να καταγγείλει μία παθογένεια, καλό θα ήταν να έχει κατά νου και μία πιθανή λύση· διαφορετικά, ας σωπάσει.