Ο αληθώς ξεχωριστός Λεωνίδας Καβάκος

Κύριε διευθυντά

Προσφάτως πληροφορηθήκαμε την εκλογή του κ. Λεωνίδα Καβάκου ως ακαδημαϊκού. Είναι βέβαιο ότι η απόφαση των εκλεκτόρων, περισσότερο και από τη καθηλωτική δεξιοτεχνία του κορυφαίου βιολιστή μας, στηρίχτηκε στα σπουδαία χαρακτηριστικά που κοσμούν την προσωπικότητά του.

Ανέσυρα παλαιότερη συνέντευξή του προς την κ. Τασούλα Επτακοίλη στην «Κ» (18/11/2019), η οποία θυμάμαι ότι με είχε εντυπωσιάσει. Πράγματι ήταν σπουδαία. Η ασφυκτική σταχυολόγηση που ακολουθεί αναμφισβήτητα την αδικεί: – «Ξεκουράζομαι μόνο βάσει... προγράμματος», θα απαντήσει σχετικά με τον πιεστικό διετή προγραμματισμό των συναυλιών του.

– Η «συνάντησή» του με τον Μπετόβεν ήταν καθοριστική. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του άλμπουμ «Beethoven Violin Concerto» θα δηλώσει: «Ενώ έχεις τη δίψα της κατάκτησης και την εντύπωση ότι όλος ο κόσμος σου ανήκει, όταν στέκεσαι μπροστά σε τέτοια έργα, συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να αναμετρηθείς μ’ αυτά. Μόνο να τα πλησιάσεις όσο γίνεται περισσότερο μπορείς και όχι να προσπαθήσεις να τα φέρεις στα μέτρα σου... Ετσι ανεβαίνω επίπεδο».

– Μελετώντας, ακόμα και τη σκέψη του συνθέτη θα πει: « (...) Ενώ είχε την άνεση να γράψει οτιδήποτε, τον παίδευε η ευθύνη για το τι έπρεπε να γράψει. (...) Τα χειρόγραφά του μοιάζουν με... εμπόλεμη ζώνη»: «(...) Είναι δυνατόν, σκέφτεσαι, αυτή η θεία μουσική να έχει προκύψει μέσα από μια τέτοια αγωνία;». – Εξίσου τον συγκινεί και ο τρόπος που πορεύθηκε ο μέγιστος των συνθετών: «(...) Ο Μπετόβεν δεν άντεχε την υποκρισία και την αδικία. Συνέθεσε την “Ηρωική Συμφωνία” για να υμνήσει τον Ναπολέοντα, αλλά όταν έμαθε ότι εκείνος αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, πήρε πίσω την αφιέρωση».

– Σχολιάζοντας τη χαμένη ακοή του βάρδου θα πει: «Μολονότι μπορούσε να σταματήσει να γράφει, συνέχισε να δημιουργεί, αποδεικνύοντας την αξία της “εσωτερικής μας ακοής”. (...) Από τέτοιους “φάρους” προσπαθώ να διδάσκομαι», θα καταλήξει.

– «Εχουμε τη διάθεση να στερηθούμε μερικές από τις ευκολίες μας;», θα αναρωτηθεί για να δώσει την απάντηση: «(...) οι ευκολίες είναι σαν υπνωτικό χάπι».

– Αναφερόμενος στους λόγους της εγκατάστασής του στην Ελβετία θα πει: «Εμενα στη χώρα μας όσο διατηρούσα την ελπίδα και την απατηλή προσδοκία ότι θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος, (...) Κανένας υπουργός Πολιτισμού δεν με κάλεσε ποτέ ν’ ακούσει τις απόψεις μου, για το πώς η ελληνική (πολιτιστική) πραγματικότητα θα πλησιάσει τη διεθνή». – «Ξέρετε, εγώ φύτρωσα στον χώρο της μουσικής σαν πρασινάδα στην άσφαλτο...»: Με αυτά τα λόγια –ανατομία της καθ’ ημάς αριστείας– θα σχολιάσει τα πολιτιστικά πράγματα στον τόπο μας.

– Ενα σχόλιο, που μοιάζει να είναι και η απάντησή του σε όσους, στο εξωτερικό, τα πρώτα χρόνια, αναρωτιούνταν: «Καλά, πώς προκύψατε από μια χώρα όπως η Ελλάδα; Τους φαινόταν αξιοπερίεργο...».

ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ

Βούλα