«Για είκοσι ευρώ, παιδιά...»

Δεν το βλέπεις; Ματσωμένοι είναι. Ολοι τους. Για να καίνε εικοσάευρα και δεκάευρα μπροστά στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, φωνάζοντας «Για είκοσι ευρώ, παιδιά...», λες κι είναι σε λαϊκή, είναι κονομημένοι. Πού τα βρήκαν και τα καίνε; Μπας και τα ίδρωσαν, όπως τα ίδρωσαν τα χρυσά παιδιά της πατρίδας που καίνε διακοσάευρα σε Μύκονο και Σαντορίνη το καλοκαίρι, ακούγοντας τους επιχρυσωμένους τραγουδιστάδες του ψευτοσεβντά;

Οχι βέβαια. Από τα επιδόματα τέκνων τα έχουν. Γι’ αυτό γεννοβολάνε κουνεληδόν, κι όχι για το εθνικό μας πρόβλημα, το δημογραφικό. Αλλωστε τι, μετράνε σαν Ελληνες οι παγανοί, που τους καταράστηκε η ίδια η Παναγία να μην προκόψουν ποτέ; Ή λεφτά του κράτους είναι τα εικοσάρικά τους, της τσέπης μας δηλαδή, ή κλεμμένα. Εγκληματίες από κούνια. Διαβάστε ντε κάνα βιβλίο να ξεστραβωθείτε. Διαβάστε Τσέζαρε Λομπρόζο. Ή έστω Χάινριχ Χίμλερ. Αλλά μισή δουλειά έκανε κι αυτός. Και με τους Εβραίους και με το γυφταριό.

Θέλετε αποδείξεις της έμφυτης παραβατικότητάς τους; Μυριάδες. Ιδού μια φρέσκια. ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ, ΔΙ.ΑΣ., ΑΡΗΣ (δεν υπάρχει ακόμη τέτοια μονάδα, αλλά είναι κρίμα να μένει αχρησιμοποίητο το όνομα του πολεμόχαρου θεού) χτένισαν –με τακτ και με το «μας συμπαθάτε»– τους καταυλισμούς σε Μενίδι, Ασπρόπυργο, Ανω Λιόσια και Ζεφύρι. Και βρήκαν θησαυρό: ούτε ένας ούτε δύο αλλά εφτά Ρομά είχαν ναρκωτικά. Αν η Ασφάλεια χτένιζε με την ίδια αμερόληπτη φιλοτιμία δέκα-δεκαπέντε τετράγωνα στη Γλυφάδα, στην Καλλιθέα, στη Φιλοθέη, στην Τούμπα, στον Πύργο, στο Ρέθυμνο, στο Αγρίνιο, οπουδήποτε, υπήρχε περίπτωση να βρει έστω δύο ναρκωτικούχους στους χίλιους νοματαίους; Εναν θα ’βρισκε. Κι αυτός θα ’χε συνταγή γιατρού.

Τι να πεις όμως. Μάθανε κι οι Γύ..., άντε, οι Ρομά, να λένε συνθήματα. Τάχα πως τον Κώστα Φραγκούλη δεν τον πυροβόλησε ο ΔΙΑΣ για τα λεφτά αλλά επειδή είναι Ρομά. Ας μάθουν πρώτα να γράφουν σωστά τη λέξη Δικαιοσύνη και ύστερα ας την απαιτήσουν. Πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν διαδήλωναν μετά τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικούς, την έγραφαν με πέντε λάθη στα πανό τους. Τι κατάφεραν; Να κατέβει το όριο ηλικίας: δεκαοχτάχρονος ο Σαμπάνης, δεκαεξάχρονος ο Φραγκούλης.

Αν όμως μπορούσαν να γράφουν, απνευστί, μια πρόταση 190 λέξεων, όπως ο γνωστός ποινικολόγος στην επίσημη ανακοίνωσή του, θα είχαν στασίδι σε όλα τα κανάλια και τα ραδιόφωνα. Για να τηλεδικάζουν όπως αυτός. Που απεχθάνεται, λέει, τις τηλεδίκες.