Γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε το Μάτι

Τα όσα σπαρακτικά εξιστορούν οι άνθρωποι που έζησαν την τραγωδία στο Μάτι και έχασαν συγγενείς και φίλους αποτελούν γροθιά στο στομάχι για τον καθένα μας. Τα λόγια τους είναι μια κραυγή για να μην ξεχάσουμε και κυρίως για να μην ξαναζήσουμε αυτόν τον όλεθρο. Εκείνες οι απώλειες δεν ήταν θέμα ατυχίας ούτε «η στραβή στη βάρδιά τους», αλλά το αποτέλεσμα ενός κράτους διαλυμένου και μιας ηγεσίας ανίκανης και ανεύθυνης. Οταν διαβάζεις τις μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων για το χάος που επικρατούσε και την ανικανότητα των αρμοδίων, σε λούζει κρύος ιδρώτας και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια.

Οι ιθύνοντες ασχολήθηκαν μόνο με το να αποκρύψουν τα γεγονότα και να βγουν οι ίδιοι από το κάδρο, ενώ δεν είχαν κάνει ούτε τα στοιχειώδη για να προληφθεί το κακό. Είναι οι ίδιοι που μας δούλευαν «ψιλό γαζί» με τις δήθεν δορυφορικές εικόνες για το πώς ξεκίνησε η φωτιά, ενώ μερικούς μήνες αργότερα αποκαλύφθηκε (από την «Καθημερινή») η αλήθεια. Ενας ανόητος, όπως συχνά συμβαίνει, έκαιγε ξύλα κατακαλόκαιρο και προκάλεσε την εθνική τραγωδία. Το χειρότερο όλων είναι ότι εκείνο το βράδυ γνώριζαν από νωρίς για τους νεκρούς και έπαιζαν θέατρο στην περιβόητη εκείνη σύσκεψη-παρωδία κατά την οποία ο Αλέξης Τσίπρας ρωτούσε δήθεν τι ώρα θα πετάξουν τα αεροπλάνα για να σβήσουν τη φωτιά που είχε ήδη φθάσει στη θάλασσα.

Ολα κάποια στιγμή θα ξεχαστούν –εκτός βεβαίως από τις οικογένειες που έχασαν τους δικούς τους και δεν θα ξεχάσουν ποτέ–, αλλά θα μείνει βαθιά στη μνήμη όλων μας ο απίστευτος κυνισμός των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής και των κρατικών λειτουργών που είχαν αρμοδιότητα στον χειρισμό της υπόθεσης. Τώρα που η Δικαιοσύνη, ως έχει καθήκον, προσπαθεί να αποδώσει τις ευθύνες αξιολογώντας τα πραγματικά περιστατικά, είναι η ώρα και ενός παράλληλου απολογισμού για όσα αποφύγαμε στη συνέχεια έπειτα από εκείνη τη φρίκη. Οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες φαίνεται ότι πήραν το μάθημά τους και πολλά πράγματα άλλαξαν, καθώς είχαμε και άλλες πολλές καταστροφικές πυρκαγιές αλλά ευτυχώς όχι τέτοιες ανθρώπινες απώλειες. Ειδικώς μετά τη μεγάλη φωτιά στην Εύβοια φαίνεται ότι έγινε αλματώδης πρόοδος σε επιχειρησιακό επίπεδο αλλά και σε εξοπλισμό με σύγχρονα μέσα.

Η λειτουργία του περίφημου «112», που πέτυχε να υλοποιήσει μέσα σε λίγο διάστημα η ομάδα του Κυριάκου Πιερρακάκη, μας έσωσε από πολλές περιπέτειες, αν όχι νέες τραγωδίες. Η αξία ορισμένων αλλαγών δεν μπορεί να υπολογισθεί όταν εφαρμόζεται, αλλά σίγουρα μπορεί να αποτιμηθεί όταν απουσιάζει. Εν ολίγοις δεν ξέρουμε από τι γλιτώσαμε, αλλά μπορούμε να θυμηθούμε τα όσα ζήσαμε και για τα οποία πληρώσαμε βαρύτατο τίμημα.

Οταν διαβάζεις τις μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων για το χάος που επικρατούσε και την ανικανότητα των αρμοδίων, σε λούζει κρύος ιδρώτας και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια.