Η... υπεραριθμία επιφέρει καρδιακή... υπεραρρυθμία

Θρηνήσαμε για τη σκοτωμένη μπάλα. Αλλά, αίφνης, αυτή έμεινε... ζωντανή. Θαύμα; Πιθανόν, όμως η εξήγηση να είναι πιο πεζή: επειδή ήταν μεγάλη (μεγαλύτερη των κανονικών), μπορεί να άντεξε και να μην υπέστη καρδιακή αρρυθμία, παρότι την πίεσαν και μετά την έσπασαν στον τάδε. Απλώς να λιποθύμησε όταν είδε την... υπεραριθμία. Ο αγώνας, όμως, σκοτώθηκε και δεν αναστήθηκε. Αντίθετα, η φάση έμεινε ζωντανή.

Ποια μπάλα ήταν όμως; Η πρώτη, η δεύτερη, η τρίτη; Και αν ο Χ παίρνει την πρώτη, ποιος παίρνει τη δεύτερη; Ελα, όμως, που ο Ψ έκλεψε μία μπάλα και ο αγώνας συνεχίστηκε. Α, γι’ αυτό παίζουν με πολλές. Αλλά αν ο δείνα κλέβει καμιά πενηνταριά, όπως ακούσαμε, πόσες έχουν;

Και αν «οι ... παίζουν με το 64% της μπάλας», οι άλλοι παίζουν με το 36%; Αδικία. Και γιατί μερικές μπάλες είναι μεγάλες; Ισως γιατί με αυτές ταΐζουν τους λαίμαργους. Αλλά στο μπάσκετ, όπου όλες οι μπάλες είναι ίδιου μεγέθους (αντίθετα με το ποδόσφαιρο), τι γίνεται; Σκέψου να ταΐζεις τον Φαλ. Ή τον Σχορτσιανίτη, παλαιότερα... Αυτή, όμως, είναι η κρίσιμη ερώτηση: ποια είναι η μπάλα με την οποία πηγαίνεις την τούρτα;

Αν νομίζετε ότι παλάβωσα, έχετε άδικο. Αλλά, αν δεν παλάβωσα ακόμη, πιθανόν να συμβεί μελλοντικά με όσα ακούμε –εδώ και χρόνια– στις τηλεοπτικές περιγραφές αγώνων από δημοσιογράφους, που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με εξεζητημένες εκφράσεις, ή από άλλους οι οποίοι, ελλείψει φαντασίας, απλώς μεταφέρουν αγγλικές εκφράσεις.

Αλλά υπάρχει πρόβλημα και με τα ελληνικά. Καθιερώθηκε η ανύπαρκτη λέξη «υπεραριθμία», που υποδηλώνει ότι μια ομάδα προσπαθεί να έχει περισσότερους παίκτες από την αντίπαλη σε μια πλευρά. Οπως πάμε, όμως, στο τέλος θα κινδυνεύσουμε με καρδιακή... υπεραρρυθμία.