Ονειρεύομαι θερινά

ΚΙ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ καθώς θα φεύγει η άνοιξη, θα αρχίσω να ονειρεύομαι θερινά. Θα ανασύρω από τη μνήμη μου αρώματα θαλασσινής αλμύρας ανακατεμένης με λευκά κρασιά σε κρυστάλλινα ποτήρια, λευκά λινά φορέματα και ψάθινα καπέλα με λευκές κορδέλες.

Περπατώ νοερά σε άνυδρα νησιά, με τους σημάντορες ανέμους να με σπρώχνουν

μαλακά στα μονοπάτια του Ασύρτικου.

Σκαρφαλώνω σε δασωμένα, σκιερά βουνά με οδηγό μια φλογέρα που αφηγείται ιστορίες Ξινόμαυρου. Και καταλήγω στην Κρήτη, να τραγουδώ παράφωνα μαντινάδες, να τσουγκρίζω με τσικουδιές και να ευλογώ το Βιδιανό και το Κοτσιφάλι.

Ψιθυρίζω Σαββόπουλο: «Θα ξαναβρούμε τους φίλους μας, θα βγαίνουμε τα βράδια όπως πριν...». Και τα βήματά μου με οδηγούν σε ατμοσφαιρικά στέκια, όπου το φως των κεριών παίζει παιχνίδια με τα ποτήρια. Αλλά και σε ταβερνάκια, κάτω από πεύκα και κληματαριές, που διακονούν τις τηγανητές πατάτες, τη φέτα και την ντοματοσαλάτα, και ονειρεύομαι να σερβίρουν μόνο φινετσάτες, παγωμένες εμφιαλωμένες ρετσίνες. Ονειρεύομαι θερινά...

Ροζέ κρασιά σε ροζ δειλινά σε κάστρα, αφρώδη σε λιμανάκια μικρών νησιών,

δροσερά κόκκινα σε αστικές ταράτσες.

Και θέλω να πάρω τη Νένα, τον Σωτήρη, την Άννα και τη Νάσια και να αποδράσουμε σε αμπελώνες, τσιμπολογώντας άγουρα σταφύλια σαν λαίμαργα σπουργίτια.

Ονειρεύομαι κι όλους εσάς με καλοκαιρινή διάθεση να διαχειρίζεστε τα δύσκολα

σφυρίζοντας μαζί μου: «Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν».