Πλέον, δεν είναι μόνη της

Τα όσα υφίσταται η κυρία Βάνα Κυριανίδου-νικολαΐδου προκάλεσαν την αντίδραση πανεπιστημιακών και πολιτικών, οι οποίοι τάχθηκαν στο πλευρό της. Βέβαια, δεν είναι πολλοί αυτοί που της συμπαραστάθηκαν, αλλά δεν είναι πλέον μόνη η πρόεδρος της Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ, όπως ήταν τις πρώτες ημέρες της δοκιμασίας της. Και αυτό συνέβη γιατί η ίδια δεν φοβήθηκε, δεν το έβαλε κάτω, δεν θέλησε να αισθανθεί ηττημένη από μια δράκα ακροαριστερών φοιτητών, βγήκε μπροστά και περιέγραψε αυτά που υφίσταται. Απούσες από αυτό το κύμα συμπαράστασης είναι οι γυναίκες των «προοδευτικών» οργανώσεων και από μια άποψη καλά κάνουν και σιωπούν, γιατί αν μιλούσαν θα ήταν υπέρ των «παιδιών». Με αυτά συγγενεύουν πιο πολύ ιδεολογικά παρά με την κυρία καθηγήτρια.

Ποιο ήταν το λάθος της κυρίας Κυριανίδου-νικολαΐδου; Είπε τη γνώμη της. Και αυτή η γνώμη δεν άρεσε σε μια περιθωριακή φοιτητική παράταξη, που αναπληρώνει τη μικρή απήχηση που έχει στους φοιτητές με πράξεις βίας. Αυτό το ελάχιστο που ζήτησε η κυρία Κυριανίδου-νικολαΐδου, είναι ο ορισμός της ακαδημαϊκής ελευθερίας, δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης ιδεών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Στο σημείο αυτό να πω ότι η δουλειά των καθηγητών είναι να διδάσκουν. Το πλαίσιο που εξασφαλίζει την ελευθερία της διδασκαλίας θα έπρεπε να το εγγυάται η πολιτεία. Δεν μπορεί ο καθηγητής να ασχολείται με την αυτοπροστασία του, ούτε είναι νοητό να αυτολογοκρίνεται για να μην έχει προβλήματα. Και είναι απολύτως λογικό να φοβάται. Ανθρωπος είναι και γνωρίζει πως οι τραμπούκοι μπορεί να τον βρουν όποτε θέλουν, όπου θέλουν.

Συνεπώς, μπορεί να στεκόμαστε στο πλευρό της κυρίας Κυριανίδου-νικολαΐδου, αλλά αυτό το γεγονός της συμπαράστασης φανερώνει το μέγεθος του προβλήματος. Συμπαραστεκόμαστε για το αυτονόητο: να μπορεί να λέει ελεύθερα τη γνώμη της, χωρίς να κινδυνεύει από μικρές, δυναμικές ομάδες φοιτητών. Και όταν υπερασπιζόμαστε το αυτονόητο, αυτό δείχνει πως κάτι δεν πάει καλά.

Η κυρία Κυριανίδου-νικολαΐδου όπως και ο πρύτανης του ΑΠΘ, κ. Ν. Παπαϊωάννου, αποτελούν την εξαίρεση. Βγαίνουν μπροστά και το παλεύουν. Το θέμα είναι να επικρατούν τέτοιες συνθήκες στα πανεπιστήμια ώστε να μην είναι αναγκαίες αυτές οι εξαιρέσεις.