Eχει πολιτική ηγεσία η Ευρώπη;

∆εν χρειάζεται να είσαι Γερµανός πολίτης για να θιγείς ή να ανησυχήσεις µε τη στάση του καγκελαρίου Σολτς απέναντι στο θράσος του Ερντογάν. Αρκεί να είσαι Eυρωπαίος, πολίτης της µεγάλης ένωσης των εθνών στην οποία η Γερµανία διεκδικεί πρωτεύοντα ρόλο. Ο Ερντογάν προσέβαλε τη Γερµανία στη διάρκεια επίσηµης επίσκεψης στο Βερολίνο. Απέδωσε τη στάση της στη Μέση Ανατολή στις ενοχές της για το Ολοκαύτωµα. Κοινώς, ένα χτύπηµα κάτω από τη ζώνη, στο ευαίσθητο υπογάστριο της µεταπολεµικής της δηµοκρατίας. Αν ο κ. Σολτς είχε στοιχειώδες χιούµορ θα του ανταπέδιδε το χτύπηµα αποδίδοντάς του την υπεράσπιση της Χαµάς στα πεπραγµένα της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας την οποία ο Ερντογάν προβάλλει ως δική του προσφορά στον πολυπολικό κόσµο που οραµατίζεται ο φίλος του Πούτιν. Αν µη τι άλλο η Γερµανία, µετά τον πόλεµο, υπέβαλε εαυτήν σε µια συστηµατική συλλογική ψυχανάλυση, για να καταλάβει και τον ναζισµό και τη Σοά. Σε αντίθεση µε αυτήν, η Τουρκία νοσταλγεί το µεγαλείο της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. «Αυτή είναι η Ευρώπη, αγαπητέ φίλε, αναγνωρίζει τις στρεβλώσεις της, τις επεξεργάζεται και προσπαθεί να τις διορθώσει. Να τις καταργήσει δεν µπορεί. Τα γεγονότα είναι γεγονότα και δεν παραγράφονται». Αντ’ αυτού, ο κ. Σολτς αγνόησε την προσβολή. Σκέφτηκε τα εκατοµµύρια των Τούρκων ψηφοφόρων στη Γερµανία; Θύµισε τη Μέρκελ και τον σκύλο του Πούτιν. Γνωρίζοντας ότι η καγκελάριος πάσχει από κυνοφοβία τον άφησε να την πλησιάσει, να τη µυρίσει µε την ησυχία του και υποθέτω ότι την καθησύχασε πως δεν είναι κακός. Σηµειωτέον ότι τότε η κ. Μέρκελ είχε µεγαλύτερη ισχύ στην ευρωπαϊκή πολιτική από όση έχει ο κ. Σολτς σήµερα.

Η στάση του κ. Σολτς σηµατοδοτεί την αµηχανία της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας. Σε αντίθεση µε την Αµερική του Μπάιντεν, η Ευρώπη µοιάζει να οχυρώνεται πίσω από µια διπλωµατία της ευπρέπειας, την οποία οι εχθροί της δεν αναγνωρίζουν. Ανήκει στο παρελθόν. Ο Μακρόν ζητάει από το Ισραήλ να σταµατήσει τους βοµβαρδισµούς χωρίς όµως να προτείνει µια αξιόπιστη πορεία για τη συνέχεια. Φοβάται τα οκτώ εκατοµµύρια των µουσουλµάνων που ζουν στη Γαλλία; Ξέρει ότι η Χαµάς µπορεί να µετατρέψει τη ζωή στη χώρα του σε κόλαση τρόµου; Κατανοητό, πλην όµως εξίσου ανησυχητικό µε τη σιωπή του Σολτς απέναντι στην πρόκληση Ερντογάν. Εχει πολιτική ηγεσία η Ευρώπη; Οπως είχε επί Κολ και Μιττεράν; Εχει πολιτική ηγεσία που µπορεί να σχεδιάσει τη θέση της στον κόσµο που θα γεννηθεί µέσα από τα δύο πολεµικά µέτωπα στα σύνορά της; Το πιο φιλόδοξο, και το πιο αισιόδοξο, πολιτικό όραµα του µεταπολεµικού κόσµου κινδυνεύει να συρρικνωθεί σε µια κατασκήνωση ειρηνικής συµβίωσης, την οποία κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά.