Μουσικές του καλοκαιριού #3

Ενα τραγούδι που μιλάει για το όνειρο μιας καλοκαιρινής νυκτός στο οποίο όμως βρέχει συνέχεια; Κι όμως. Η αγγλική βροχή, μια πολυθρόνα πλάι στο τζάκι – πόσο πιο χειμωνιάτικο μπορεί να είναι ένα σκηνικό; Κι ωστόσο, ο σαιξπηρικός απόηχος στον τίτλο, το όνειρο θερινής νυκτός που γιατρεύει και μεταμορφώνει, δεν αφήνει πολλά περιθώρια: υπάρχει όντως εδώ ένα καλοκαίρι καταμεσής του χειμώνα.

Οταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 οι Βρετανοί Stranglers ηχογραφούσαν το «Midnight Summer Dream», μάλλον δεν ήξεραν ότι είχαν φτιάξει ένα καθαρόαιμο ποπ τραγούδι που έμελλε να μείνει κλασικό.

Αινιγματικό, ρομαντικό, νυχτερινό, με ήχο άκρως καλοκαιρινό, χορευτικό, ρυθμικό, το τραγούδι κυλάει επί έξι συνεχή λεπτά – δυσανάλογα πολλά για ποπ κομμάτι της εποχής.

Μια παρλάτα που μοιάζει με εσωτερικό μονόλογο ενός ανθρώπου που γυρεύει τη μεταμόρφωση. Η σαιξπηρική μεταμόρφωση του κόσμου των ξωτικών εδώ βρίσκει μια πιο σύγχρονη εκδοχή της, μα δίχως την παιγνιώδη, ανάλαφρη ατμόσφαιρα του Μεγάλου Βάρδου. Μένει ο λυρισμός και το βάρος μιας μοναξιάς που μοιάζει να μην έχει τέλος. Μιας μοναξιάς που φέρνει τον οποιονδήποτε αντιμέτωπο με το θαύμα της ζωής ή με την πλευρά της εκείνη που αποκαρδιώνει κάθε μέρα που περνάει.

Ο κύριος Γκρι το θυμάται σαν ένα αγαπημένο μα αλλόκοτο κομμάτι που δεν ακουγόταν ποτέ στα σχολικά πάρτι, αν και όλοι το ήξεραν και σχεδόν όλοι το αγαπούσαν. Παιζόταν πολύ όμως τις νύχτες στους πειρατικούς σταθμούς. Ετσι το ανακάλυψε και ο ίδιος.

Στην αρχή, το πέτυχε κάπου στη μέση. Δεν ήξερε τι ήταν, ποιος τραγουδούσε, ποιος μιλούσε, ποιος ήταν ο τίτλος. Τα παράσιτα δεν τον άφησαν να μάθει τότε (οι πειρατικοί σταθμοί είχαν συχνά προβληματική λήψη...). Τον είχε όμως συνεπάρει με την πρώτη ακρόαση.

Το πέτυχε ξανά, πάλι αργά το βράδυ, και αυτή τη φορά σημείωσε τίτλο και ερμηνευτή. Ηταν η εποχή που ηχογραφούσε απευθείας τις μεταδόσεις των πειρατικών σταθμών και το τραγούδι αυτό θα το έβαζε ξανά και ξανά για να το μάθει απέξω.

Θα το θυμόταν για τα καλά όταν πάνω σε μια απογοήτευση για ένα κορίτσι απ’ το σχολείο, πήρε ένα γράμμα της (πολλά πολλά χρόνια πριν από τα γραπτά και τα ηλεκτρονικά μηνύματα στο κινητό...), ένα χειρόγραφο γράμμα της ήταν, γραμμένο σε καιρούς ευτυχισμένους και για τους δύο, και αφού πετσόκοψε τα μπράτσα του με το κοπίδι, ράντισε το τσαλακωμένο γράμμα και της το γύρισε πίσω.

Ηταν μια χαμένη από χέρι θεατρινίστικη σκηνή, αντάξια της μελοδραματικής εφηβείας κάθε εποχής. Και που φυσικά δεν είχε τα αποτελέσματα στα οποία στόχευε: το κορίτσι περιέφερε το ματωμένο γράμμα σαν τρόπαιο. Αργότερα θα γελούσαν παρέα με εκείνες τις αφελείς ρομαντικές εξάρσεις.

Αυτά έχουν όμως τα καλοκαιρινά όνειρα γραμμένα καταμεσής του χειμώνα.

Το τραγούδι κυλάει επί έξι συνεχή λεπτά – δυσανάλογα πολλά για ποπ κομμάτι της εποχής.