55 κολπάκια και ιδέες

ΤΟ ΟΝΟΜΆΣΆΜΕ «ΤΟ ΕΎΚΟΛΟ ΤΕΎΧΟΣ», ΆΛΛΆ Η ΔΟΎΛΕΙΆ ΜΆΣ ΔΕΝ ΗΤΆΝ ΕΎΚΟΛΗ. Η ΚΆΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΆΓΕΙΡΙΚΗ ΕΙΝΆΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΎΣΚΟΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΆ, ΚΆΙ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΆΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΆΜΕ.

Για εύκολα μαγειρέματα

Και οι δύο γονείς μου δούλευαν, επομένως το καθημερινό φαγητό ήταν ένας αγώνας. Το μαγείρεμα ήταν γρήγορο και διεκπεραιωτικό, στριμωγμένο στην αγχωμένη ρουτίνα του 9-5. Το ίδιο συνέβαινε και στα σπίτια των περισσότερων φίλων και συμμαθητριών μου. Κάποιες από αυτές είχαν αναλάβει το «κληρονομικό χρέος» και είχαν πάρει στους ώμους τους το μαγείρεμα ήδη από την ηλικία των 12 ετών. Υπήρχαν βέβαια και οι «νοικοκυρές» μαμάδες, εκείνες που ως επάγγελμα δήλωναν «οικιακά». Σε αυτά τα σπίτια, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Εκεί που για εμάς το ένα φρεσκομαγειρεμένο φαγητό ήταν πολυτέλεια (πολλές φορές ξαναζεσταίναμε το χθεσινό), εκείνες μπορεί να είχαν έτοιμα δύο διαφορετικά, άλλο για τα παιδιά κι άλλο για τον μπαμπά*, ή δεν το είχαν σε τίποτα να σκαρώσουν κάτι την τελευταία στιγμή, αν τα παιδιά στραβομουτσούνιαζαν με τα φασολάκια. Ακόμα και γι’ αυτές, όμως, η ζωή στην κουζίνα δεν ήταν εύκολη. Ποτέ δεν είναι για όποιον έχει αναλάβει το χρέος να μαγειρεύει για όλη την οικογένεια. Ο πονοκέφαλος είναι καθημερινός και λειτουργεί σωρευτικά: όσο περνάει ο καιρός, δεν γίνεται απαραίτητα πιο εύκολο αυτό το καθήκον, γιατί ναι μεν του έχεις πάρει τον αέρα, αλλά βαραίνει διπλά και τρίδιπλα η μονοτονία και η ρουτίνα της εκτέλεσής του. Ακόμα και όσοι αγαπούν με πάθος τη μαγειρική, δεν αργούν να τη δουν σαν καταναγκαστικό έργο, αν πρέπει να σπαζοκεφαλιάζουν για να ταΐσουν τρία ή τέσσερα ή πέντε στόματα από το πρωί μέχρι το βράδυ, επτά μέρες της εβδομάδας. Πόσω μάλλον όταν πρέπει να το κάνουν, ενώ έχουν συμπληρώσει οχτώ, δέκα και δώδεκα ώρες καθημερινά στο γραφείο / κολλημένοι στην κίνηση / στο σούπερ μάρκετ / στη δραστηριότητα του παιδιού / στον γιατρό / στο τηλέφωνο με το σχολείο / στο διάβασμα του παιδιού / στο συμμάζεμα του σπιτιού… Η καθημερινότητα είναι εξουθενωτική. Ωραίες οι σύνθετες συνταγές, τα σιγοψημένα φαγητά της γάστρας, το ζύμωμα, η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, όλα αυτά τα υπέροχα φαγητά που οι εικόνες τους μας βομβαρδίζουν καθημερινά στα social media, αλλά ας μη γελιόμαστε. Η πρώτη και τελευταία φορά που είχαμε χρόνο να ασχοληθούμε με το προζυμένιο ψωμί ήταν στην καραντίνα. Και δεν λέω ότι δεν θα το ξανακάνουμε ή ότι κάποιοι λίγοι δεν ζυμώνουν ψωμί σε εβδομαδιαία βάση. Λέω απλώς ότι

ο χρόνος στην καθημερινότητά μας είναι πολυτέλεια. Στο αγωνιώδες ερώτημα «τι τρώμε σήμερα;», πρέπει να απαντήσουμε με μια μαγειρική εύκολη, γρήγορη, λιγότερο σπάταλη σε χρόνο, υλικά και ενέργεια. Αυτό απαιτεί η εποχή μας, και αυτό ακριβώς θέλουμε να κάνουμε με αυτό το τεύχος.

Όχι ότι για εμάς στον «Γ» δεν ήταν πάντα ζητούμενο το καθημερινό φαγητό. Γι’ αυτό άλλωστε σε κάθε τεύχος υπάρχει η μεγάλη ενότητα «Τα καθημερινά», με συνταγές για κάθε μέρα της εργάσιμης εβδομάδας, χωρισμένες μάλιστα σε κατηγορίες -ζυμαρικά και ρύζι τη Δευτέρα, κοτόπουλο την Τρίτη, λαχανικά την Τετάρτη, κρέας την Πέμπτη, όσπρια την Παρασκευή, ψάρια και θαλασσινά το Σάββατο-, ώστε να καλύπτουμε όλες τις ομάδες τροφίμων.

Όμως, σε αυτό το τεύχος θέλαμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα, να εστιάσουμε ακόμη περισσότερο στην τέχνη της καθημερινής μαγειρικής, που θέλουμε μεν να είναι εύκολη αλλά όχι πρόχειρη. Απευθυνθήκαμε στους σεφ μας, για να μας δώσουν τα δικά τους μυστικά ευκολίας και τρόπους για να μεγιστοποιήσουμε τη γεύση ακόμη και του πιο γρήγορου φαγητού. Συγκεντρώσαμε πολλές νόστιμες ιδέες, συμβουλές αλλά και γκάμες συνταγών που απευθύνονται σε όλους, από έναν φοιτητή που για πρώτη φορά θα μείνει μόνος του μέχρι έναν εργαζόμενο γονιό που έχει αναλάβει το μαγείρεμα για την οικογένεια και νιώθει πως έχει ξεμείνει από έμπνευση. Αυτό το τεύχος είναι ένα εγχειρίδιο για βαριά χρήση. Εκμεταλλευτείτε το, μαγειρέψτε μέσα από αυτό, λερώστε το. Ελπίζουμε ότι θα μεταμορφώσει λίγο την καθημερινότητά σας και θα σας εξοικονομήσει περισσότερο χρόνο.

* Στην παιδική μου ηλικία δεν είχα γνωρίσει ακόμα κάποιον άντρα που να μαγειρεύει, γι’ αυτό και η συμβατική αναφορά στα φύλα και στους ρόλους. Το γεγονός ότι κάποιες από τις φίλες μου έπρεπε να μαγειρέψουν για τον μεγαλύτερο (!) αδερφό τους και για τον πατέρα τους, όταν η μητέρα τους δούλευε, ήταν ένας λόγος που απέκτησα μια μικρή αποστροφή για τη μαγειρική, που με κυνηγούσε για καιρό.